U-Turn

In “U-Turn” giet Oliver Stone zijn cynische visie op de Amerikaanse samenleving in een pakkend noodlotsdrama.

In het hedendaagse noodlotsdrama ” U-Turn” staat het personage van Bobby Cooper (onderkoeld vertolkt door Sean Penn) centraal.

Bij Bobby staat het woord “mislukkeling” op het voorhoofd geschreven. Hij neemt steeds de verkeerde beslissingen en loopt met wijd opengesperde ogen zijn lotsbestemming tegemoet. Op weg naar Las Vegas, waar hij een gokkersschuld moet inlossen die hem al twee vingers kostte, krijgt Bobby te midden van de Arizonawoestijn motorpech. Hij draait een U-Turn in en komt in het stadje Superior terecht, waar hij echter niet meer uit zal terugkeren.

De laconieke sheriff die overal een oogje in het zeil houdt, de huurdoder, de femme fatale Grace en haar corrupte echtgenoot die aan Bobby vraagt om Grace om te brengen, de naïeve barmeid, de nymfomane en haar possessieve machovriend en de verloren gelopen indiaan zijn stuk voor stuk personages die zo uit een spaghettiwestern komen gestapt. In “U-Turn” mengt Oliver Stone de elementen van de western en de film noir tot een meeslepende tragedie. Bobby is de unanieme katalysator die het drama tussen de verschillende personages in werking zet.

De gesatureerde kleuren en de overbelichting wijzen op een nakend inferno, waarin iedereen zijn eigen dodendans opvoert. Het leven van de verschillende protagonisten lijkt een nachtmerrie, maar Stone blijft lyrisch in zijn beschrijving van hun extreme emoties. Terwijl in ” Natural Born Killers” de eclectische vertelstijl de waanzin en de chaos van het geweld vertolkt, veruiterlijkt die in “U-Turn” de bezetenheid van de personages. Stone volgt hun belevenissen in een koortsachtig tempo. De onvermijdelijke spiraal van geweld en moord waarin ze verzeilen, biedt de enige uitweg.

Oliver Stones visie op de menselijke tragedie is niet zonder komische ondertoon. Zijn zwarte en cynische humor krijgt evenwel bij momenten een ironische kwinkslag door het gebruik van de muziek. De verhaalmechanismen van “U-Turn” zijn voorspelbaar, maar daar is het Stone niet om te doen. Met een vinnige beeldregie ventileert hij zijn wrange kijk op de mens en de Amerikaanse samenleving.

Zoals in ” The Doors” en ” Natural Born Killers” gebruikt Stone de indiaan als mystiek geweten van de VS. Grace is een halfbloed indiaanse die verkracht is geweest en getrouwd is met de blanke minnaar van haar moeder. Dergelijke metafoor spreekt boekdelen. Het incestverhaal werd hem dan ook door de behoudsgezinde Amerikaanse critici niet in dank afgenomen.

Piet Goethals