TUSSEN BALIE EN BIZONS

De Brusselse balie is zijn werk, de bizonteelt zijn leven. De Brusselse advocaat Philippe De Smedt (53 j.) heeft een kudde van nu al 200 bizons lopen in Texas, op een terrein van 2000 hectare. Die grond bezit hij samen met een Amerikaanse kweker. “De bedoeling is tot een rendabele kudde te komen van 500 bizons, die zo’n 100 kalveren per jaar moet opleveren. Ik wil er dus een echte business van maken. Gemiddeld reis ik een keer per maand naar de VS, en dat is doenbaar. Maar ik sluit niet uit dat ik ooit een keuze zal moeten maken tussen mijn job en mijn bizons.”

Alles begon toen zijn vrouw, de uit Colorado afkomstige Pamela Cordova, hem drie jaar geleden enkele bizonkalveren gaf voor zijn vijftigste verjaardag. “Maar het idee zat al langer in mijn hoofd,” zegt De Smedt. “De bizon, een mythisch dier, passioneert me.” Intussen heeft Pamela Cordova, een juriste bij J.P.Morgan in Brussel, een heus bison investment fund opgezet, die de groei van de kudde moet helpen financieren en met sommige van haar collega’s als aandeelhouders.

Na zijn studies in Brussel – rechten, notariaat en Europees recht – haalde De Smedt een Master of Laws aan de Georgetown University in Washington DC, waar hij overigens zijn vrouw ontmoette. Daarna startte hij een carrière in internationaal handelsrecht, waarbij hij werkte voor zowel Amerikaanse, Britse als Brusselse advocatenbureaus. Maar na 25 jaar heeft hij zijn praktijk op een lager toerental gezet. “De bizon is de uitleg daarvoor. Ik hou van mijn job aan de balie, maar na een tijd wil je eens iets anders. En als er één ding van de balie verschilt, is het de bizonkweek wel.” Daarnaast vindt hij ontspanning in zijn ranch in Colorado, waar hij jaagt of vist, of samen met zijn vrouw en vijf kinderen paardrijdt.

Maar het grootste deel van zijn vrije tijd gaat naar de bizons. “Het is een markt met toekomst. De vraag is enorm, groter dan het aanbod trouwens.” En het zal een lucratieve sector blijven, volgens De Smedt. “Het vlees is een kwaliteitsproduct, met zeer weinig vetten en cholesterol. Bovendien is de bizonpopulatie erg inelastisch: je kunt ze niet uitbreiden zoals je dat zelf zou willen. Het vrouwtje kan slechts na drie jaar haar eerste kalf hebben, als alles goed gaat. Dat kalf is pas na twee jaar rijp voor het slachthuis. De totale bizonpopulatie in de VS bedraagt 150.000, terwijl er in dat land dagelijks evenveel koeien geslacht worden. Er zal dus nooit voldoende bizonvlees zijn om aan de vraag te voldoen, met stijgende prijzen als gevolg. Tenslotte, problemen met hormonen of dollekoeienziekte zijn in de bisonkweek onbestaande. Alle kwekers kennen elkaar, en als gouden regel laten ze hun kudde vrij grazen op gronden van duizenden hectaren, zonder kunstmatige stoffen in de voeding.”

Dieren zijn levende wezens, en dat houdt risico’s in. Is hij niet bang dat – als hij uiteindelijk zijn relatief veilige job als advocaat inruilt voor die van voltijdse bizonkweker – zijn dieren plots ziek worden, bijvoorbeeld? “Bizons zijn solide dieren. Ze verdragen zowel zware hitte als extreme kou. Nogmaals, bizons hebben toekomst.”