Totale fiscale autonomie is topprioriteit

Dat de Vlaamse regering zal proberen om tegen 2011 een begroting in evenwicht te realiseren is te danken aan… de Franstaligen. Tenminste, dat was de achterliggende gedachte toen Waals minister-president Rudy Demotte (PS) in een recent interview antwoordde op een vraag over de nood aan een nieuwe financieringswet. Extra geld voor de Franse Gemeenschap betekende ook extra middelen voor Vlaanderen. En de Vlaamse regering had dat geld niet echt nodig, zo stelt hij. En dan is het volgens Demotte niet zo moeilijk om een begroting sluitend te krijgen. Maar Demotte vroeg zich niet af waarom de Franse Gemeenschap om de haverklap bij de federale overheid moet bedelen om extra middelen voor een van de meest inefficiënte onderwijssystemen in Europa.

De kromme redenering van de Waalse minister-president belooft weinig goeds voor de toekomst van de nv België. Er gaat geen dag voorbij of de Franstalige politici verkondigen vol emotie hoe belangrijk de Belgische eenheid wel is, maar wanneer de federale overheid vraagt om via evenwichtige regionale begrotingen de staatsfinanciën te ondersteunen, geven de Waalse en Brusselse regering niet thuis. Demotte spreekt van een Waals evenwicht tegen 2014, Picqué van een Brussels tegen 2019. Dat is weinig minder dan de Belgische regering in haar gezicht uitlachen.

Akkoord, Wallonië en Brussel hebben het economisch moeilijker dan Vlaanderen, maar weinig wijst erop dat ze de verantwoordelijkheid willen opnemen om een verstandig beleid te voeren. De Waalse regering mag de uitgaven voor de kabinetten dan wel met 15 procent verlagen, het kleinste Waalse kabinet is nog altijd groter dan dat van Vlaams minister-president Kris Peeters.

De uitspraken van Demotte tonen nogmaals aan dat een diepgaande financiële staatshervorming nodig is opdat de Franstalige regeringen eindelijk eens leren wat de waarde van geld is. Dat betekent responsabiliseren en de fiscale bevoegdheden volledig naar de deelstaten overhevelen zodat regeringen die een goed beleid voeren daarvoor beloond worden.

Ook voor Vlaanderen is dit belangrijk. Het is zelfs een kwestie van economisch overleven. Oplopende begrotingstekorten leiden tot hogere lasten en tasten de internationale concurrentiepositie aan. En dat doet vooral Vlaanderen pijn, dat voor meer dan 80 procent van de Belgische export zorgt.

Aan Franstalige kant maakt men zich blijkbaar minder zorgen om de federale begrotingstekorten. Bovendien weten ze goed genoeg dat ze op dat niveau nog altijd controle hebben over de fiscale hefbomen. Lopen de tekorten te hoog op, dan kunnen de belastingen worden verhoogd. En aangezien de 58 procent Vlamingen 64 procent van de belastingen betalen, zijn die opnieuw de pineut.

Vandaar dat het pleidooi van KUL-politoloog Bart Maddens het overwegen waard is. Hij vindt dat de Vlaamse regering een belangenconflict moet inroepen indien blijkt dat de federale regering het begrotingstekort vooral met hogere belastingen wil dichtrijden. Durft de Vlaamse regering dit aan? Het wordt een lakmoesproef voor het zogenaamde asser- tieve beleid.

Door Alain Mouton

Het kleinste Waalse kabinet is nog altijd groter dan dat van Vlaams minister-president Kris Peeters.