Hoe zou het intussen nog zijn in Egypte, het land waar tien jaar geleden de zogenoemde Arabische Lente uitbrak? Journalist Eduard Cousin woont al acht jaar in Egypte. In een nieuw boek maakt hij de balans op van het turbulente en ontwrichtende decennium dat het land doormaakte.
Het begon allemaal zo veelbelovend, toen in 2011 het Tahrirplein in de hoofdstad Caïro volstroomde. Het volk snakte naar veranderingen en meer democratie. De autocraat Mubarak moest het veld ruimen, maar wat in de plaats kwam, kon bezwaarlijk beter worden genoemd. Eigenlijk liep het in Egypte al sinds de verkiezingen in 2012 mis, stelt Cousin: “De ‘revolutionairen’, een bonte verzameling linkse, liberale en veelal seculiere partijen waren hopeloos verdeeld en niet genoeg georganiseerd om een achterban te mobiliseren en stemmen te werven. De groep die dat wel kon, was de Moslimbroederschap.” President Morsi werd op het schild gehesen, maar hij wist het land allerminst te verenigen. De polarisatie tussen Egyptenaren die pro en contra de Broederschap waren, nam alleen maar toe.
Cousin was erbij toen de islamist Morsi in de zomer van 2013 door het leger werd afgezet. Een jaar later werd generaal Sisi de nieuwe president. Die functie bekleedt hij nog altijd. Is Sisi geslaagd waar al zijn voorgangers hebben gefaald, namelijk in het verenigen van het Egyptische volk? Cousin schetst een genuanceerd beeld. Zo stelt hij dat “in de periode 2013-2014 de vruchten van de revolutie nog niet helemaal verloren waren”. Toch word je, naarmate het boek vordert, steeds neerslachtiger. Het gevoel dat bij het lezen vaak terugkeert, is de vaststelling dat de politieke elite de revolutie van het volk heeft gestolen. Wie dacht dat de pers vrijer zou kunnen werken, komt bedrogen uit.
De auteur brengt niet louter een chronologisch relaas, maar doorspekt zijn boek ook met tal van openhartige interviews, afgenomen van Egyptenaren met diverse achtergronden. Een legerkolonel, een moslimbroeder, een caféganger en een ondernemer vertellen hoe zij de jongste tien jaar beleefd hebben. De situatie is uitzichtloos. Het onvermogen om een uitweg te zien, verbroedert paradoxaal genoeg de mensen die zich niet willen neerleggen bij de repressie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier