THE RAIN IN SPAIN…

Nicolas Colsaerts was grieperig toen hij afreisde naar de Real Golf Club in Sevilla. Jammer, want het beloofde een leuk evenement te worden: de honderdste verjaardag van de Spaanse Open en de twintigste verjaardag van het terrein dat werd ontworpen door Jose Maria Olazabal. De eerste training ter plaatse, op 1 mei, viel al tegen: geen pit. Het belette Colsaerts niet op techniek te gaan oefenen, samen met Michel Vanmeerbeek, daarna negen holes te spelen en uiteindelijk terug te keren naar de practice om daar een nieuwe houten 3 uit te proberen. De Belg sleutelde ook een beetje aan de manier waarop hij met een wedge slaat. Het doel was de bal een zachtere en minder strakke vlucht mee te geven, zodat hij beter terechtkomt op de green, zonder te veel backspin. Een lange sessie met veel licht werk, onderbroken door een lunch, die het moreel van de Brusselaar duidelijk goed deed.

De midweek van een golftoernooi wordt ingevuld met een Pro-Am. Colsaerts testte er de houten 3 die hij uiteindelijk had gekozen (Taylor Made Rocket ball 14,5°) en die zijn slag vijftien meter langer zou gemaakt hebben. Een winst die nog niet heel precies is vastgesteld, wat vooral op een par 5 een probleem kan zijn. Maar na de Pro-Am voelde Colsaerts zich slapjes: het virusje was nog niet verjaagd. De eerste dag van de Open bleef het slechte weer de snipverkouden Belg achtervolgen: acht holes lang hevige regen en daarna een strakke wind. Colsaerts was uiteindelijk nog een beetje tevreden met zijn kaart van 72, par, rekening houdend met de omstandigheden.

De volgende dag was er geen beterschap: een halfuurtje zon, maar dan opnieuw bakken water. Goed voor de landbouw, slecht voor golf. Omdat Colsaerts zijn afstand nog niet precies genoeg kon inschatten met de nieuwe houten 3, bleef die club in de tas. Op een bepaald moment stond Colsaerts op min 3, maar uiteindelijk speelde hij opnieuw par. Zijn beste niveau had de Belg dus nog niet te pakken.

De volgende dag werd de wedstrijd in het begin van de namiddag onderbroken wegens te veel regen. Colsaerts tikte zijn balletje binnen op de vijfde green en keerde terug naar het club-house. Even dacht hij dat hij op zondag 31 holes zou moeten spelen. Maar laat in de namiddag begon toch opnieuw de voorlaatste ronde ondanks hevige wind, en ging Colsaerts voor het eerst onder de par: 71. Een score die veel scherper had kunnen zijn, want drie keer streelde zijn bal de hole, maar ging niet binnen.

Zondag was de Italiaan Francesco Molinari de beste met 65 (acht onder de par), terwijl hij ‘s ochtends nog op gelijke hoogte stond met de Belg. “De man die het vaakst zonder slagverlies de fairways en greens bereikte, heeft gewonnen. Francesco speelde echt heel sterk. Ik eindigde zevende (6 slagen achter de winnaar, ook 71 de laatste dag, nvdr.). Hadden ze me dat in het begin van de week gezegd, ik had het nooit geloofd. Ik mag niet ontgoocheld zijn, want ik finish opnieuw in de top tien. Maar ik hoop straks wel op beter weer in Biarritz…”

JOHN BAETE