Tabula rasa

Het brugpensioen is het ultieme middel tot klantenbinding op een snel vergrijzende markt. Een oudere werknemer neemt ontslag, krijgt zijn werkloosheidsvergoeding uitbetaald én ontvangt een aanvullende premie op kosten van de werkgever. Geen délégué die daar ‘neen’ tegen zal zeggen. Het zijn immers de bonden zelf die deze werkloosheidsvergoedingen uitbetalen aan hun leden.

En de werkgevers? Ook daar sluimert nog steeds de illusie dat brugpensioen het ei van Columbus is. Ideaal om herstructureringen door te voeren zonder een sociaal bloedbad, zo heet het. En goedkoop. Zo goedkoop zelfs dat vele bedrijven, zonder het goed en wel te beseffen, er veel talent mee hebben vergooid. Met alle gevolgen van dien voor de arbeidsmarkt. Het ei kreeg een geurtje van verrotting. Een bruggepensioneerde met een laag inkomen die bijklust in het zwart, verdient meer dan wanneer hij was blijven werken en heeft later ook recht op een hoger pensioen dan een collega die pas op zijn 62ste of 63ste zijn oude dag gaat vieren.

Het brugpensioen is de spreekwoordelijke uitwas van een al te genereuze welvaartsstaat. Het vreet de economische pijlers aan waarop onze sociale bescherming rust. Het is als een drug, wekt verslaving op en tast de immuniteit van onze sociale marktsysteem aan. Weg ermee, zo luidt de conclusie van dit blad (zie blz. 54). Maak een tabula rasa van alle varianten van eindeloopbaan die nu al jarenlang de arbeidsmarkt teisteren en die faveurtjes voor de ene opleveren en nadelen voor de andere, en installeer een eenduidig systeem. En doe dat het liefst in een weldoordacht stappenplan: een drugsverslaafde kickt ook niet in één dag af.

Het is echter hallucinant om zien hoe de dokters die geacht wordt deze diagnose te stellen – de federale en regionale regeringen – zich blijven verliezen in nevensymptomen. Tot op het absurde af. “Bijna had ik me laten vangen om iets over DHL te schrijven in deze column. Over de te kleine toegevoegde waarde van luchttransport om een hoogwaardig dienstencentrum met potentieel zoals Brussel wakker te houden. Over de manier waarop de spaghetti van Belgische bevoegdheden elke economische beslissing onmogelijk maakte,” merkt Geert Noels schamper op (blz. 26).

Zijn reactie is begrijpelijk. De onrust en het gevoel van machteloosheid over de gebrekkige aanpak van de begroting, gezondheidszorg, sociale zekerheid, staatsschuld, loonhandicap, competitiviteit, werkgelegenheidsgraad en eindeloopbaan nemen zienderogen toe in dit land. Ze stijgt evenredig met het absurde aantal uren dat de hele Wetstraat nu al wekenlang opoffert aan nachtlawaai op en rond Brussel. De inzet is nochtans groot. “Als we niet oppassen, verwordt België tot een aftakelende maatschappij van grijsaards en zal de betaalbare welvaartsstaat niet meer dan een zoete herinnering zijn,” zo maakt een reeks over een nieuw welvaartsmodel in deze Trends duidelijk (blz. 61).

In Nederland klinkt luid straatprotest over de Miljoenennota van premier Balkenende, in Duitsland stellen de maandagbetogingen de regering- Schröder op de proef en in Frankrijk weert premier Raffarin zich als een duivel in het wijwatervat om ‘Jean met de pet’ mee te krijgen in zijn hervorming van de gezondheidszorg. Maar in België heeft Guy Verhofstadt & co. met vliegroutes, opstijgpercentages en quota counts de toekomst van dit land en zijn regering proberen te redden. Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel? Het wordt hoog tijd dat we de paraplu bovenhalen, voordat we middenin de plensbui terechtkomen.

Piet Depuydt

In Frankrijk vecht premier Raffarin voor

de hervorming van

de gezondheidszorg, maar in België heeft Guy Verhofstadt met ‘quota counts’, vliegroutes en opstijgpercentages

de toekomst van

dit land proberen

te redden.