BEN BERNANKE, de voormalige voorzitter van de Amerikaanse centrale bank, leende zijn naam aan de ‘ Bernanke put’. Simpel uitgelegd: telkens de markten op hun kop stonden, nam hij maatregelen om ze te bedaren. Zo legde hij kunstmatig een bodem onder de koersen. Of in een veelgebruikte stijlfiguur: telkens het feestje op zijn laatste benen begon te lopen, liet hij een verse lading drank aanrukken.
Sinds Bernanke gaan beleggers bij elke nieuwe voorzitter van de Federal Reserve op zoek naar zijn pijngrens. Hoeveel markttumult is er nodig om de man of vrouw van koers te doen veranderen? Powell, die sinds februari aan het monetaire roer staat, gaf vorige week voor het eerst een krimp. Na een correctie van 20 procent op Wall Street en enkele bijzondere woelige handelsdagen zei hij dat hij klaar stond om zijn beleid bij te sturen, mocht dat nodig blijken.
Powells eerste jaar was allerminst een walk in the park. President Donald Trump, de man die hem nota bene zelf heeft benoemd, was steeds scherper in zijn kritiek. Powell kreeg onder meer het verwijt niet genoeg naar de markten te luisteren. Bovendien moet Powell de economie beoordelen terwijl het Witte Huis een handelsoorlog voert en de belastingen ingrijpend verlaagt. Powell lijkt een brandweerman die het vuur onder controle moet houden terwijl zijn collega’s er geregeld olie opgooien.
Voor beleggers is het natuurlijk een geruststellende wetenschap dat ook Powell uiteindelijk plooit, is het niet voor het druk van de president, dan toch voor die van de markten. Alleen is een land meer gebaat bij een onafhankelijke centrale bank die al eens een ‘gezonde’ correctie laat passeren zonder in een kramp te schieten. De Verenigde Staten hebben, meer dan een stalen muur op de grens met Mexico, een centraal bankier met stalen zenuwen nodig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier