SLECHT IMAGO VAN ONDERNEMERS

Uw omslagartikel “Belgen over hun ondernemers – Jekyll & Hyde”in Trends van 21 december was een buitengewoon goed initiatief. En een meesterlijke inleiding in de Feiten en Kommentaar. Ik hoop dat dit enkele mensen wakkerschudt.

Van de vier kommentaren in dat omslagartikel is die van Luc Van Nevel (Samsonite) er het dichtst bij. Maar dat de lage waardering voor de ondernemer iemand met verstomming slaat, is op zich verbazingwekkend. Kijkt de ondernemer dan geen tv ? De hansworst Boma en de aartssjoemelaar DDT behoren tot de zachtste aanvallen op het imago. En de vleesgeworden verheerlijking van inkompetentie en de verafgoding van ledigheid van Freddytex is de logische vrucht van honderdvijftig jaar socialisme. In alle Belgische soap-opera’s wordt de ondernemer ofwel afgeschilderd als een inkompetente zuipschuit die achter de vrouwen zit en grof geld verdient door nietsdoen en profiteren van zijn werknemers, ofwel als een meedogenloze bloedzuiger die zijn grootmoeder zou verkopen.

De soaps die we overnemen uit de VS zijn gemaakt in het sterk socialistisch ingestelde Hollywood. In Mooi en Meedogenloos wordt ondernemen voorgesteld als een ivoren-torenstrijd om elkaar de loef af te steken, te dwarsbomen, te pesten. De visie die zij ophangen van ondernemen is niet waarde produceren, maar status verwerven binnen een besloten kring.

In Buren(Neighbours) overheersen uitzichtloosheid, de ledigheid, het heilige nietsdoen, de richtingloosheid, en daarbovenop nog een ondernemersfiguur als Paul voor wie geen enkel zaakje te duister of te gehaaid is, die met de rug wordt aangekeken om zijn asociaal winstbejag. Het zijn elementen die de Australiër tegen de borst stoten, maar die als zoete koek binnengaan bij de brave Belg.

Vergeleken met het beeld van de ondernemer dat door de media wordt opgehangen, wordt de inaktie en de inkompetentie van het politieke en intellektuele establishment bijna normaal.

Op Kanaal 2 wordt op zondag in het algemeen belang van de opvoeding van onze kindertjes de tekenfilmreeks Captain Planet geprogrammeerd. Hierin spelen een groepje eko-hooligans de hoofdrol, en worden de rollen van de slechte gespeeld door “de industriëlen”, die slechts één doel hebben : op oneerlijke wijze grof geld verdienen, en vanuit hun pervers doortrapte inborst de natuur verkrachten, vernietigen en plunderen.

Groene hooligans beschuldigen alle industriëlen ervan dat ze de verbruiker als enige keuze chemicaliën aanbieden die de ozonlaag vernietigen, en dat ze de aarde opwarmen met koolzuurgas. Geen van beide stellingen heeft een bewezen basis in de realiteit. Ernstige wetenschappers hebben zich verenigd in The Heidelberg Appeal om dit gigantische misbruik van de wetenschap aan te klagen. Het enige antwoord was een resolutie van de VN in Oostenrijk, waar een besluit van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change), dat het klimaat wel degelijk verandert, en dat de mens een herkenbare oorzaak is. Het IPCC werd verheven tot hoogste autoriteit, tot dogma. Een strategie die werkt, want Patrick De Vos, woordvoerder van Electrabel, gebruikt in De Morgen van 26 december 1995 prompt deze stelling om het debat over kernenergie te heropenen. Dit lijkt op het eerste gezicht een goede zet, maar het heeft onmiddellijk de positie van het IPCC goedgekeurd, en heeft de bewijslast van schuld uit handen van het IPCC genomen, en omgevormd tot een bewijslast van onschuld op de schouders van de industrie. Wanneer dan pijnlijke maatregelen moeten worden getroffen (duurdere produkten, minder produktie, verlies aan tewerkstelling, stijgende belastingen…), is de zondebok de industrie.

Wanneer we weten dat enkel een daling van de wereldbevolking tot 2 miljard zielen tegen het jaar 2040 een kans maakt om de huidige CO2-doelstellingen van de groenen te halen, blijkt pas de enormiteit van de schuld die de industrie op haar schouders heeft laten leggen, en de totale onhaalbaarheid van de huidige CO2-doelstellingen.

Ludo De Clercq, Brussel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content