Sinterklaas.

Het zal je maar overkomen. Je bent een zelfstandig en- trepreneur, 26 werknemers staan er op je loonlijst, het aantal faillissementen in je sector stijgt onrustbarend, deze ochtend voerde een groepje wildvreemden in groene ACV-jekkers actie voor de toegangspoort en over tien dagen vinden de verkiezingen plaats. Op wie ga je stemmen? Blader in deze Trends naar de analyse van de partijprogramma’s (blz. 48) en haal even opgelucht adem.

Administratieve vereenvoudiging, een betere financiering van de KMO’s én lastenverlaging worden door alle partijen als topprioriteiten in hun programma’s aangehaald. Oef! Daar zal in de volgende regering dus zeker werk van worden gemaakt, denk je ietwat cynisch. Tot je de kleine lettertjes in de partijprogramma’s begint te lezen. De VLD wil vol gas vooruit met de vermindering van de patronale bijdragen, de CD&V is iets voorzichtiger en koppelt die lastenverlaging aan een stabiele financiering van het socialezekerheidsstelsel en de SP.A wil ze eerder toespitsen op de lage inkomens.

“Goed, politiek is compromissen sluiten,” heb je intussen geleerd. Maar dan begint de moed je pas echt in de schoenen te zinken. Agalev wil die lastenverlaging opvangen met milieuheffingen en staat daarmee diametraal tegenover de CD&V. De socialisten – met morele steun van Agalev en Spirit – flirten dan weer met de idee van een belasting op kapitaal van grote bedrijven (in ruil voor een fiscale vrijstelling voor personen die in KMO’s investeren) en botsen daarbij frontaal op een ‘njet’ van de VLD, die ook de aanleg van een vermogenskadaster en een meerwaardebelasting niet ziet zitten.

Trouwens, zo vraag je je als ondernemer af, hoe zit dat dan met de lastenverlaging voor hoge inkomens? We moeten de ‘kenniswerkers’ in ons land koesteren. Geen probleem, hoor je vice-premier Johan Vande Lanotte (SP.A) op 1 mei zeggen, als daar maar innovatie en opleiding tegenover staan. Dit lijkt je redelijk. Tot de voordame van het ABVV, Mia De Vits, tijdens het jongste debatprogramma Breekpunt! op Kanaal Z even de puntjes op de ‘i’ zet: ze eist een waterdicht contract. Een lastenverlaging voor de brutolonen kan alleen als die strikt én expliciet wordt gekoppeld aan de verplichting van werkgevers om bijkomende banen te creëren (zie Opinie, blz. 138). Of hoe sommige socialisten, zo denk je, nog steeds geloven in S interklaas – wie braaf is en banen schept, krijgt lekkers en wie stout is de roe.

Vier jaar geleden was de paars-groene formatie er nog van overtuigd dat ze haar oude ideologische geschilpunten kon overbruggen. Sla er de regeringsverklaring van Verhofstadt maar op na. “De fundamenteel gewaande tegenstelling tussen een model dat vooral de groei en de werkgelegenheid bevorderde en een model dat de sociale bescherming als uitgangspunt nam, kan worden overstegen,” zo lees je in de tekst van 14 juli 1999. Die bijna utopische entente cordiale tussen links en rechts was de basis waarop de actieve welvaartsstaat steunde. Vandaag ligt die droom aan diggelen.

Je probeert de zaak daarom iets rationeler te bekijken. Uit de stemtest voor ondernemers die Trends uitvoerde, blijkt dat het programma van de VLD het dichtst aansluit bij de prioriteiten van de werkgevers. Daarna volgen CD&V en N-VA. De twee overige Vlaamse partners van de huidige paars-groene coalitie – SP.A en Agalev – hinken ver achterop. Je keuze is duidelijk. Het begint je stilaan te dagen welk een huzarenstuk het voor Guy Verhofstadt moet zijn geweest om deze ‘modelregering’ bijeen te houden. Je weigert je echter nog illusies te maken over een eventuele regeringswissel. Je gelooft niet meer in Sinterklaas.

Piet Depuydt

Vier jaar geleden was de paars-groene formatie er nog van overtuigd dat ze haar oude ideologische geschilpunten kon overbruggen. Vandaag ligt die droom aan diggelen.