Shall we dress?

Als Fred Astaire nog leefde, zou hij dit jaar honderd zijn geworden. Een mooie gelegenheid om terug te denken aan de man die de wereld niet alleen leerde dansen, maar ook een les gaf in ongedwongen elegantie.

De Amerikaanse kledingstijl dook voor het eerst op in de film ‘Dancing Lady’ uit 1933, en meer bepaald in een dansscène die net als de hele film in de vergetelheid zou zijn geraakt – ware het niet dat een van de dansers een zekere Fred Astaire was, die hiermee zijn eerste verschijning maakte op het witte doek.

We willen het niet hebben over de danspassen, maar wel over de stijlvolle elegantie van Fred Astaire: hij droeg een rechte vest in soepel flanel met tweekleurige schoenen en een rolkraagtrui. Later in hetzelfde jaar maakte de film ‘Flying down to Rio’ de look van Astaire populair. De Schotse vest is op zich niets bijzonders, maar hij droeg ze met een luchtig klassiek hemd, een bleke geweven das en een zijden lefdoekje. Daarbij hoorde nog een broek met brede horizontale strepen en witte schoenen in daim. Wat een stijl: een typisch Amerikaanse mengeling van klassiek en sportief.

Op 34-jarige leeftijd was deze werkmanszoon uit Omaha de lieveling van het publiek, zowel op het witte doek als in het echte leven. Hij oogstte succes van New York tot Londen en werd een van de meest gevierde artiesten in Hollywood. Hij werkte mee aan meer dan 40 films, waaronder een dozijn klassiekers.

In bepaalde opzichten is zijn succes verrassend. Astaire was niet groot, niet knap, niet bruingebrand. Hij zag er graatmager uit, had een vrij onopvallend voorkomen en kampte met beginnende kaalheid. Hij had een teer stemmetje en sprak enigszins door zijn neus. En iedereen zal moeten toegeven dat hij zijn wereldwijde reputatie niet te danken heeft aan uitzonderlijk acteertalent.

Na een eerste test met Fred Astaire verklaarde Hollywood-legende David O. Selznick niet echt overtuigd te zijn, “maar ik denk dat hij ondanks zijn enorme oren en de vreemde vorm van zijn kin zoveel charme uitstraalt dat het nog wel iets zou kunnen worden.” In feite was Astaire de vleesgeworden Amerikaanse Nieuwe Man van de Eeuw. Hij onderscheidde zich duidelijk van de pompeuze aristocraten, de operettehelden en de Europese playboys die hij in de film tot leven bracht.

Deze afstand bleek niet alleen uit zijn manier van kleden, maar ook uit zijn houding. In het schitterende nummer ‘Isn’t this a lovely day (to be caught in the rain?)’ uit de film ‘Top Hat’ (1935) symboliseert de kleding van Astaire zijn hele houding: sportieve tweedvest met afgeronde schouders, klassiek hemd, das met brede strepen, flanellen broek met sportieve snit, kasjmieren lefdoekje in zijde en daim schoenen. Een zeer actuele look die niet zou misstaan in de collectie van Ralph Lauren.

In het zicht van het nieuwe millennium mogen we het voorbeeld van Fred Astaire niet vergeten; hij liet ons een erfenis na van ongedwongen stijlvolle elegantie.

Bruce Boyer / Forbes