Seul Contre Tous

Misogynie en misantropie maken de drijfveren uit van de losgeslagen protagonist in Gaspar Noés gelauwerd en controversieel langspeelfilmdebuut.

In de proloog van “Seul Contre Tous” definieert een assertieve tooghanger “moraal” als een werkinstrument van de rijken en “gerechtigheid” als de revolver die hij op zich draagt. Met een revolverschot op de geluidsband opent Gaspar Noé vervolgens zijn verhaal over een man wiens leven uit een aaneenschakeling van mislukkingen bestaat. De naamloze held uit “Seul Contre Tous” werd al geïntroduceerd in Noés halflange speelfilm “Carne”. Hij is een slager die, nadat zijn vrouw hem verlaten heeft, alleen instaat voor de opvoeding van zijn autistische dochter. Het meisje groeit op in een wereld van paardenvlees, bloed, geweld, communicatiestoornissen en opgekropte seksuele verlangens.

Noé vertelt zijn verhaal in extreme breedbeeldcomposities en afgeschenen kleuren. De desolate achterbuurten van Parijs, de onrust oproepende klanken van de soundtrack en het minimale gebruik van dialogen roepen de sfeer op van “Eraserhead”. Maar in vergelijking met het universum van Noé, is Lynch’ film een monument van vrede en menslievendheid.

“Seul Contre Tous” wijkt stilistisch geen haar af van zijn voorganger. De slager van weleer leeft nu met zijn hoogzwangere minnares en haar moeder in een sociale woonwijk van Rijsel. Hij haat beide vrouwen. Nadat hij zijn minnares met enkele welgemikte stoten in de buik aborteert, vlucht de misantroop met het huishoudgeld en een revolver naar Parijs, waar hij de draad met het verleden poogt op te pikken.

De toeschouwer is gedurende de hele film overgeleverd aan de innerlijke monoloog van de alles en zichzelf misprijzende protagonist. Na twee derden van de film waarschuwt een tussentitel dat de toeschouwer dertig seconden krijgt om de zaal te verlaten. Dit heeft hij ondertussen sowieso al gedaan of hij is helemaal niet van zin om op te stappen.

De bedenkingen van de slager vormen een blitzkrieg van caféfilosofie, door een met amfetamine gechargeerde montage op de kijker losgelaten. De uitlatingen over vrouwen, homoseksuelen, migranten en Frankrijk (“een land van kaas en nazicollaborateurs”), doen in hun woede en tempo denken aan de bedenkingen van Célines hoofdpersonage uit “Reis naar het einde van de nacht”. Noé verwoordt het gedachtegoed van de ontevreden burger die op extreem-rechts stemt. Zijn radicale stellingname via de slager is evenwel bedoeld om discussie uit te lokken. Het nihilisme en de gitzwarte humor van “Seul Contre Tous” werken als relativerende factor. Wat de film er niet toegankelijker op maakt.

PIET GOETHALS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content