Satanisme in Brugge

Bruggeling Pieter Aspe herleidt het Venetië van het noorden tot een broeierige plaats waar politiek, macht en misdaad niet altijd te scheiden zijn. In zijn nieuwste politiethriller kruidt hij het geheel met satanisme.

“Een misdaadroman vol seks en geweld lijkt me erg gemakkelijk. Te gemakkelijk. Een misdaadroman zonder seks en zonder geweld, dàt lijkt me pas een uitdaging”, oreerde de zelfverzekerde debutant Pieter Aspe in een interview in Het Nieuwsblad, nu goed drie jaar geleden. Met zijn eersteling, Het vierkant van de wraak, had de conciërge van de Brugse Heilig Bloed-basiliek hoge ogen gegooid. In de meeste recensies werd hij al meteen in het (beperkte) pantheon van Vlaamse misdaadauteurs opgenomen, naast de onvermijdelijke Jef Geeraerts en laatbloeier Bob Mendes. Zopas verscheen Aspes vierde politiethriller, De vierde gestalte. Liefhebbers van smeuïge seks en klaterend operettegeweld moeten hun pleziertjes nog altijd elders zoeken, al is één en ander wel geëvolueerd. Er vallen alvast meer doden. Een psychopaat maait zelfs een groep kerkgangers neer. Tijdens dat drama alleen al vallen acht doden en talloze gewonden. Voor het overige lijkt Aspe garen te spinnen van actuele gruwel. Een satanische sekte lijkt de spil van de turbulente gebeurtenissen in een overigens herkenbaar Brugge. Bovendien blijken rijkswacht en politie elkaar liever in de reien te duwen dan te helpen. Ook corruptie loert om de hoek.

Andermaal voert midveertiger Aspe commissaris Pieter Van In, zijn hoogzwangere vriendin substitute Hannelore Martens en zijn homoseksuele adjunct Versavel op. Aanvankelijk hebben ze enkel te maken met het lijk van een jonge kalligrafe. Nauwgezet onderzoek toont aan dat ze vermoord werd met een zeldzaam gif, dat bij de juiste toediening geen sporen nalaat. Tijdens het onderzoek stuiten de speurders op het satanische netwerk, dat veel minder esoterisch is dan aanvankelijk lijkt. Een gewiekste oplichter en misdadiger gebruikt de knullig geënsceneerde duivelsmissen enkel als afleidingsmanoeuvre. Het gaat wel degelijk om de poen, niet om zwarte magie. Dan is Aspe pas goed vertrokken. Zoals in zijn drie vorige werken, spit hij achter de schone schijn. Ondertussen doorkruisen allerhande vervlochten belangen het onderzoek.

Geholpen door de actualiteit, komt Aspes verhaal enigszins geloofwaardig over. Nu en dan moet hij zich wel in vreemde bochten wringen om de eindjes aaneen te knopen. Al bij al brengt hij het er aardig vanaf. Net als Mendes en zelfs Geeraerts ontbeert Aspe evenwel Angelsaksische brio. Net na zijn boek, lazen we Dwaalspoor, zeker niet het beste boek in de Inspector Morse-reeks van Colin Dexter, een pocket van Rainbow, 238 blz., 280 fr.

LUC DE DECKER