Rampscenario’s

In de rampenfilm “Twister” kunnen de spectaculaire speciale effecten het vreselijk slappe scenario niet verdoezelen. En “Striptease” is gewoon een ramp van een film.

Met in het achterhoofd de informatie dat “de regisseur van Speed en de producenten van Jurassic Park verenigd worden in één productie” met name Twister denkt de argeloze toeschouwer een weergaloze trip op de roetsjbaan aangeboden te krijgen. Niets is minder waar. Het verhaal over een uiteengegroeid koppel dat op tornado’s jaagt en in de hitte van de strijd tegen enerzijds de concurrentie en anderzijds de natuurkrachten herenigd wordt, overtuigt en boeit op dramatisch vlak geen seconde. In interviews liet de cineast Jan De Bont nochtans uitschijnen dat de film ook zonder speciale effecten reeds duchtig op zijn benen stond. Onze vrees is echter dat Twister zonder de tornado’s helemaal niet te bekijken valt. Michael Crichtons mak scenario smaakt eerder naar een overdosis suiker dan naar een stevige opkikker. Waar Jan De Bont in Speed de kijker van bij de eerste beelden bij de kraag vatte om hem pas op het einde weer los te laten, onderbreekt hij in Twister regelmatig de actie voor weinig ter zake doende love-interests, rivaliteit en een zogenaamd psychologische motivering die kant noch wal raakt, totaal voorspelbaar is en bol staat van alle denkbare clichés. Niet dat Speed uitblonk van originaliteit, maar als kijker had je daar, meegesleept door de actie, de tijd niet om bij de onwaarschijnlijkheden en trivialiteiten stil te staan. Die tijd is er tijdens een visie van Twister echter in overvloed. Gelukkig komt er af en toe een tornado opzetten om het publiek wakker te houden. De sensationele effecten zijn meteen de grootste en helaas enige kwaliteit van de film. In Striptease laat de cineast en scenarioschrijver Andrew Bergman in het midden of zijn film nu bedoeld is als komedie, slapstick, parodie of überhaupt serieus genomen moet worden. Het thema van corrupte politici en rechters die hun tijd verdoen in striptease-tenten en pornozalen wordt verbonden met het verhaal van de sterke moederfiguur die alles in het werk stelt om het hoederecht over haar dochter terug te winnen. We kunnen Demi Moore geen ongelijk geven om na het lezen van het debiele scenario 12,5 miljoen dollar gevraagd te hebben om enkele keren uit de kleren te gaan tijdens haar striptease-act. Er wordt trouwens geacteerd en gedialogeerd zoals in de meest ondermaatse en platte Z-films. Buiten een mega-karikaturale Burt Reynolds, acteert de rest van de cast op een niveau dat beneden de middelmaat ligt. Striptease krijgt hierdoor nog een ongewilde campkwaliteit hoewel zelfs dat nog te veel compliment is voor het armtierige, banale vertier waar Striptease mee uitpakt. Ergerlijker evenwel is het feit dat de vrijgevochten vrouw toch maar lekker een veilige plaats achter het fornuis en in de kindertuin gesuggereerd wordt. ()

PIET GOETHALS

Demi Moore in Striptease Banaal vertier