De heisa over de verloning van enkele Dexia-directeurs is tekenend voor de pre-electorale modus waarin het land verkeert. Wanneer worden de echte schuldigen van het Dexia-debacle aangepakt?
Weer eens zit Dexia midden in de storm. Nu eens niet omdat de verliezen zich opstapelen of een lijk uit de kast is gevallen. Neen, drie directeurs van Dexia zouden elk enkele tienduizenden euro’s meer verdienen. Een aantal politici en twitteraars wisten niet waar ze het hadden. Dexia, die hoop puin die gered werd door de Belgische en de Franse staat en die enkel overeind blijft dankzij massale overheidsgaranties…
Op het eerste gezicht lijkt dat een terechte oprisping. Elke extra uitgave bij Dexia is er een te veel. De restbank zit op een structureel verlieslatende krediet- en obligatieportefeuille. Maar wie langer dan drie seconden nadenkt, ziet ook een andere kant aan het verhaal. De inzet is enorm. Met een balanstotaal van 235 miljard euro, twee derde van het bbp van België, is Dexia de grootste bad bank van Europa. De Belgische belastingbetaler heeft er niet alleen kapitaal in gestoken, ons land staat ook nog eens voor tientallen miljarden euro’s garant voor de leningen van Dexia.
Als het met de restbank ooit fout gaat, dreigt de belastingbetaler een zware factuur te krijgen. Door de lange looptijd van de portefeuille van Dexia zullen we de precieze afloop pas over vele jaren kennen. Het gaat met andere woorden om een potentiële rekening voor de komende generaties. De strategie van de restbank bestaat er in die extra factuur zo veel mogelijk te beperken en indien mogelijk volledig te voorkomen.
Niemand kan betwisten dat Dexia nood heeft aan competente mensen die de bank leiden en, in de mate dat ze resultaten kunnen voorleggen, ook gekoesterd moeten worden. Wie op een potentiële financiële atoomboom zit, kan maar beter goede ontmijners in dienst hebben. Bovendien is er een precedent dat de verdienste van een sterk management bewijst. Royal Park Investments (RPI), de restbank van Fortis, werd dankzij een jarenlange goede leiding met een onverhoopte meerwaarde verkocht.
De ironie wil dat de top van RPI zichzelf op die manier overbodig maakte en zijn job in lucht zag opgaan. Wie voor een restbank werkt, heeft een eindige job en draagt een zware juridische aansprakelijkheid. Dat mag zich vertalen in een correcte, marktconforme vergoeding. Zo niet dreigt Dexia, dat de voorbije jaren al een leegloop kende, onvoldoende expertise in huis te houden.
Dus had het politieke debat moeten gaan over de prestaties van het management. Is de financiële stabiliteit van Dexia verbeterd? Wordt de portefeuille beter beheerd? Zijn de verliezen onder controle? Is het businessplan realistisch? Zo ja, kan er dan een loonsverhoging komen voor zij die hiervoor verantwoordelijk zijn?
In plaats daarvan kregen we een pre-electorale strijd tussen coalitiepartners. Vooral de manier waarop de socialisten, in de aanloop naar de verkiezingen, in het bank- en Dexia-bashing een gemakkelijke manier gevonden hebben om te scoren oogt als een zielige vertoning. Aan politici die louter om zichzelf te profileren de Dexia-top in diskrediet brengen, hebben we weinig.
Intussen vraagt de bezorgde burger zich af wanneer de echte verantwoordelijken aangepakt worden. Ex-CEO Pierre Richard geniet nog altijd een riant pensioen op kosten van Dexia. Axel Miller, eveneens ex-CEO, staat aan het hoofd van de beursgenoteerde Belgische groep D’Ieteren. Aan de verantwoordelijkheid van bestuurders van de Gemeentelijke Holding en Arco wordt nog altijd voorbijgegaan. De christelijke coöperatie Arco mag zelfs haar eigen vereffening organiseren. Intussen moeten 650.000 coöperanten nu al enkele jaren vrezen dat ze hun centen kwijt zijn. Maar duidelijkheid daarover krijgen ze niet.
PATRICK CLAERHOUT
Wie op een potentiële financiële atoomboom zit, kan maar beter goede ontmijners in dienst hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier