OVER BRAVE EN STOUTE IMMIGRANTEN

Wie Turkse en Marokkaanse neo-Belgen beknort, is een racist en wordt gejend tot hij of zij overweegt te stemmen voor Vlaams Belang. De duizenden kinderen van de Chinese, Vietnamese en Indonesische restauranthouders in België bemerkt u niet.

Euro-Lock, Feryn, Culture Club en de interimkantoren zitten bij de beschuldigden. Die bedrijven verteren slecht de diversiteit. Het woord diversiteit is codetaal voor hoofdzakelijk de inwijkelingen van Turkije en de Maghreb. De klanten van Euro-Lock en Feryn willen geen Turkse en Marokkaanse medewerkers van die bedrijven. Culture Club heeft een klacht aan de broek over discriminatie. De interim-kantoren zuchten over het onprofessionele gedrag van veel van hun immigrantenuitzendkrachten. Zij lopen weg na drie dagen, komen te laat en vertrekken te vroeg, ruziën om een pruts, zijn ziek, gaan op reis, presteren ondermaats. De goeden boeten voor talrijke slechten.

De Standaard ontsluiert de islam. Deze blikopener is prima, echter te intellectueel. Met reclame voor de bijbel en plechtstatigheden over christenen begrijp je het Westen niet. Daarvoor moet je eveneens naar de groezeligheid van de geschiedenis, de ingewanden van het straatvolk, de achterbuurten van het denken in Europa en de VS.

Je leert over Marokkanen in de diaspora op besloten vergaderingen van bijvoorbeeld de vereniging Jongeren voor Islam, met in het Antwerpse honderden leden. Niet enkel uit de zoveelste lauwe Morgen Beter over hoofddoeken met de usual suspects. Wil het tussen Euro-Lock, Feryn, Culture Club, de interimkantoren, vele andere bedrijven en instellingen, en de immigranten ooit voor mekaar komen dan is grotere eerlijkheid, doorzichtigheid en minder draaierij noodzaak.

Door My Traitor’s Heart van Rian Malan leerde ik het apartheidsregime juist inschatten, niet door honderd vertogen van politicologen, agogen, sociologen en psychologen. Malan, die rechtbankverslaggever was in Zuid-Afrika, schreef om te beginnen wonderbaarlijk. De uitgebeende misdaadaffaires toonden een schaduwwereld van magie, tovenarij, bijgeloof, wreedheid, die de politieke rapportering ignoreerde. De witmensen van binnen en buiten Zuid-Afrika analyseerden dat deel van de wereld op een eenzijdige, rationele, kale wijze en bemerkten niet de hoge haat in de zwarte harten en de afstand tussen het Afrikaanse denken en ageren en de Europese traditie, besloot Malan.

Evenmin kan je in de Belgische situatie veel opsteken bij de integratiediensten van onze steden. Hun ambtenaren worden gewikt, gekozen en geduld in functie van hun talent om te horen, te zien en te zwijgen. Zij mogen van hun politieke broodheren de multiculturele mythe zeker niet verstoren. Onder hun ogen en onder de ogen van de medeplichtige verkozenen des volks groeit een apartheid van moslims in Vlaanderen die misprijzend kijken naar de ongelovigen: de christenhonden en de geseculariseerde ex-christenhonden. Het zotte is dat links in Vlaanderen bedgenoot is van de reactionaire stroming onder Vlaamse moslims. In landen met meer lef, meer onafhankelijke journalisten, meer dwarsliggers – het Verenigd Koninkrijk en Nederland – laakt links steeds luider de alliantie tussen progressieven en de lokale vrienden van de fundi-moellahs van Jordanië en Saudi-Arabië.

Ik sprak drie uur tussen rokers en cappuccinodrinkers in een multiculturele wijk met Marij Uijt den Bogaard, 49, jarenlang lid van de SP.A, Antwerpse met Nederlandse pedigree. Uijt den Boogaard heeft jaren ervaring als medewerkster beeldvorming en dialoog in ‘t Stad van “A”. In 2004 was zij één van vijf uitverkorenen van 120 kandidaten voor de Diversiteitsprijs Stad Antwerpen. In mei 2006 organiseerde zij Hop naar een Job in Oud-Berchem met 33 werkgevers en duizenden vacatures. Geen enkele laagopgeleide, zogezegd werkzoekende hangjongere daagde op. Enkele maanden later gooiden ambtenaren van Patrick Janssens haar stalinistisch buiten met het motto: maak haar monddood en straatarm.

Uijt den Boogaard zag hoe jonge salafisten – radicale, antiwesterse, emancipatie- en homohatende moslims – Marokkaanse jongeren inlijfden voor een verborgen agenda van apartheid tussen zij (gelovigen) en wij (ongelovigen). Hoe salafisten succesvol de concurrentie aangaan met de integratiegeneigde zelforganisaties, hoe salafisten moskees overnemen, hoe salafisten hun richtlijnen halen in het Nabije Oosten, hoe salafisten opgevrijd worden door officieel Antwerpen. Marij Uijt den Bogaard noteerde honderden verhalen van immigranten. Door haar Hollandse rechtlijnigheid was zij minder bleu en achterbaks dan de doorsnee-Vlaming, die van nature iedereen in zijn gezicht gelijk geeft en achter de rug denkt: stik. Burgemeester Janssens is de vinnige tante niet kwijt. Kan zijn politie ondertussen messenhelden uit haar buurt houden?

De auteur is directeur van Trends.

Frans Crols