OP MAAT VAN DE RYDER CUP

Nicolas Colsaerts heeft opnieuw een stap vooruit gedaan. Vorige week stond hij voor het eerst in het Europese team voor de Ryder Cup. Dat bestaat uit de eerste vijf Europeanen in de Race to Dubai en de vijf Europeanen uit de wereldranking die niet in de top vijf van de Race to Dubai staan. Daarnaast kan kapitein Jose-Maria Olazabal nog twee spelers kiezen om zijn ploeg van twaalf vol te maken.

De verantwoordelijken van de Europese ploeg houden er in ieder geval rekening mee dat Colsaerts van de partij is: ze hebben zijn maat al genomen voor de kledij. Maar de Brusselaar wil niet te hard van stapel lopen. “Dat ze mijn maten noteerden, is voor mij volslagen onbelangrijk. In de Europese Tour doen ze dat voor zowat dertig spelers die een duidelijke kans maken om in de ploeg te komen. Neen, deze jongen blijft met de voeten op de grond.”

Ook in de entourage van Colsaerts wil niemand het over een mogelijke kwalificatie hebben. “We houden de lippen stijf op elkaar. Geen haar op ons hoofd dat eraan denkt een kamer te reserveren in Chicago”, zegt zijn coach Michel Vanmeerbeek.” Topsporters zijn inderdaad bijgelovig.

De deelname van Colsaerts aan de Memorial in Dublin (Ohio), vorige week wijst er evenwel op dat hij al het mogelijke doet om de Amerikaanse terreinen te ontdekken en onder de knie te krijgen. Voor Muirfield Village kreeg de Brusselaar een uitnodiging wegens zijn goede positie in het internationale klassement. Hij finishte 25ste ex-aequo (twaalf slagen achter de verrassende winnaar Tiger Woods). Het was zijn beste resultaat op Amerikaanse bodem na zijn 33ste plaats in de Accenture Matchplay op Dove Moutain en de 35ste plaats in de Cadillac in Doral.

In de States is Colsaerts trouwens geen onbekende meer. Zo kwam de legendarische golfleraar David Leadbetter hem spontaan feliciteren met zijn prestatie in het recente wereldkampioenschap Match Play. Colsaerts maakte er kennis met het 16de beste terrein van de Verenigde Staten, in bloedheet weer en op razendsnelle greens. “Ik probeerde altijd opwaarts te putten, terwijl ik dat in Europa liever naar beneden toe doe. Maar wat een schitterend terrein. Zelfs aan het einde van het toernooi stond ik nog vol bewondering te kijken naar het ontwerp van de banen en de natuur.”

Colsaerts leerde er ook omgaan met de zeer moeilijke rough, het bekende Kentucky blue grass, dat er heel dicht bij de greens staat.

JOHN BAETE