In Trends van 16 januari 1997, wordt twee keer de ABN Amro Bank genoemd, één keer in het artikel over Bank Max Fischer (blz. 12) waar een bankier opmerkt dat deze bank wel een “goede reputatie” heeft in tegenstelling tot de Bank Max Fischer, en een andere keer in het artikel over Robert Cockx in het witwascircuit rond van Dalen (blz. 45), waarvoor deze bank haar diensten heeft aangeboden voor het wisselen van een deel van de 6,5 miljoen pond.
Mijn reactie daarop is dat er geen enkele bank in België een goede “reputatie” kan hebben omdat zuurverdiende spaargelden niet aan een Belgische bank te vertrouwen zijn. Het is zeer onveilig. Door mismanagement (niet competent, te speculatief, fraude, valsheid in geschriften of witwas) kan vandaag elke bank, groot of klein ongezien haar “reputatie” van de ene dag op de andere over de kop gaan met gevolg dat de klanten hun geld kwijt zijn, zeker boven de 600.000 frank.
De reden waarom de Belgische banken onveilig zijn, is de ingebrekestelling van de Commissie voor het Bank- en Financiewezen (CBF) die in haar belangrijke taak faalt. Het failliet verklaren van de Bank Max Fischer heeft aangetoond hoe schandalig de Bank-Commissie te werk is gegaan.
Toen de eerbiedwaardige oude Britse “Barings Bank” over de kop ging, dachten veel mensen dat zoiets in België onmogelijk was. Fout. Bij een dergelijk faillissement zijn alleen maar spaarcenten tot 600.000 frank gewaarborgd door de deposito-beschermingsregeling van het “Herdisconterings- en Waarborginstituut” (HWI). Op voorwaarde nog dat ze bestaan uit Belgische frank of Europese munt. Niet uit Zwitserse frank of dollar.
Volgens mij, gewezen klant bij de (met “goede reputatie”) Amro Bank voor België (die ondertussen over de kop ging en overgenomen werd door de ABN), zou elke bank een goede reputatie moeten hebben. Er zijn geen goede of slechte banken. Als de Bank-Commissie de naam BANK aan een instelling toekent, dan is deze Commissie ook verantwoordelijk voor die bank. Als er iets verkeerd loopt met een bank, dan moet de Bank-Commissie voor een oplossing zorgen door tijdig maatregelen te treffen en niet de grove fout begaan, de licentie van de bank terug in te trekken (zelfs zonder gerechtelijke veroordeling) en de bank op te dringen zich failliet te verklaren.
De ironie van de zaak is dat de eerlijke spaarder bij een Belgische bank jaarlijks zijn voorheffing betaalt, en door het faillissement van de bank ziet hij zijn zuurverdiende centen in rook vergaan, waartegenover de spaarder die bijvoorbeeld in Nederland of Luxemburg zijn geld bij de bank deponeert, zijn kapitaal plus zijn intresten krijgt en soms zelfs geen voorheffing betaalt.
Marcel Millet, Antwerpen. Wim Cerstiaens, Morkhoven. Paul H.W. Leën, oud-voorzitter van FLAG (Flemish Aerospace Group). Uw Commentaar
