Negers om te zoenen

Zwart Afrika is in 2011 een van de snelst groeiende regio’s van de wereld dankzij de toenemende vraag vanuit het buitenland, vooral van China en India, en het binnenland, aangedreven door verstedelijking en consumptiedrang. Investeerders hebben het steeds moeilijker om de regio te negeren ondanks de reputatie dat het een moeilijke plaats is om zaken te doen wegens de onzekerheid, de corruptie, de zwakke infrastructuur en de inconsistente wetgeving.

De democratische geloofsbrieven van Afrika worden in het eerste deel van 2011 op de proef gesteld als Nigeria – het dichtst bevolkte land van de regio, de grootste olieproducent en de tweede grootste economie na Zuid-Afrika – een nieuwe president en parlement kiest. Wellicht winnen de regerende People’s Democratic Party en president Goodluck Jonathan. Vermoedelijk zijn het geen vrije verkiezingen, maar als er een doeltreffender regering naar voren treedt, voelt de hele regio dat. Andere landen in de regio organiseren ook verkiezingen: Benin, Oeganda, Tsjaad, Madagaskar, Zambia, Kameroen, de Democratische Republiek Congo, Liberia en Gabon. Bovendien wordt in januari in Zuid-Soedan een referendum gepland over onafhankelijkheid.

Meer dan grondstoffen

In West-Afrika vindt niet alleen de belangrijkste verkiezing plaats. De Ghanese groei maakt aanstalten om dubbele cijfers te halen zodra de olie voor het eerst in beduidende hoeveelheden begint te stromen. De geldtoevloed vormt een zware test voor de instellingen van het land, maar het democratisch parcours van Ghana is een van de beste in de regio, de macht wisselt geregeld tussen de twee belangrijkste partijen. Er is hoop dat het land zijn nieuwe olierijkdom verstandiger aanwendt dan andere dat deden.

Toegegeven, olierijkdom is geen garantie voor voorspoed, zoals aangetoond wordt door producenten als Equatoriaal-Guinea en Tsjaad. Hoe dan ook, olie drijft de groei aan in Angola, de op twee na grootste economie van het gebied, in Congo-Brazzaville en over enkele jaren ook in Oeganda. Intussen profiteren ertsproducenten zoals Mozambique, Congo, Tanzania en Zambia, en sterke landbouweconomieën als Ethiopië, Kenia en Malawi, van de toenemende vraag. Zij moeten een economische groei van 5 procent en meer kunnen halen in 2011.

In Zwart Afrika draait het niet alleen om grondstoffen. De verstedelijking en de uitdijende middenklasse krikken de vraag naar moderne goederen en diensten op. De komst van nieuwe onderzeese optischevezelkabels verbetert de bandbreedte en geeft de bedrijven die afhankelijk zijn van technologie een zetje. Omdat het herstel in de westerse economieën nog altijd broos lijkt, neemt de appetijt om in Afrika te investeren toe, in het kielzog van China en India.

Telecommunicatie, bankieren, retail en nijverheid zijn de snelst groeiende sectoren. De financiële dienstverlening aan het gewone volk, onder meer telebankieren, bloeit. Buitenlanders kunnen goedkoop landbouwgrond huren of kopen. Kapitaalkrachtige landen die voedsel invoeren omdat ze over weinig land of water beschikken, zoals de Golfstaten, en landen met een grote bevolking, zoals China, Zuid-Korea en India, staan daarvoor op de eerste rij. Privékapitaal speelt ook een cruciale rol via privatiseringen en publiek-private samenwerking bij de modernisering van de infrastructuur, vooral de transport- en elektriciteitsnetwerken.

De investeerders moeten wel een onderscheid maken tussen landen die hun potentieel beginnen waar te maken en landen die door hun politiek en hun beleid op de trage rijstrook blijven steken. z

De auteur is regionaal directeur Afrika van de Economist Intelligence Unit

PRATIBHA THAKER

Ghana maakt aanstalten om dubbele cijfers te halen.