MINDER EKONOMIE, MEER EMOTIE

Enerzijds. 1700 jobs weg bij Union Minière, 440 jobs bij Iemants Staalbouw, 250 bij AG 1824, 1000 jobs bij Agfa-Gevaert, 185 bij G&G International, 60 jobs bij Veha, 350 bij Wanson. De banen vallen als vliegen.

Anderzijds. Een miljardenfraude bij Anhyp en waarschijnlijk hebben nog andere banken geprofiteerd van de Uruguay-route.

Twee ingrediënten voor een explosieve cocktail. De maoïstische PvdA zal dezer dagen weer meer mensen kunnen overtuigen met zijn slogan “Doe de rijken de krisis betalen”. Vorige week schreven we nog in Trends dat het marxisme verre van dood is, op zoek is naar nieuwe aanknopingspunten en die kan vinden in stedelijke verpaupering, een gevolg van onder meer de stijgende werkloosheid en het gebrek aan enig perspektief op betere tijden.

Vorige week ook kloeg vakbondsvoorzitter Willy Peirens dit nog aan, hij wees verbeten op de onwil van regering en werkgevers om nog maar te praten over de werkgelegenheid. “En dan krijgen we bovendien nog de schuld van alles, ” zegt een bittere Peirens. Zo haalt KU-Leuven-professor Roger Blanpain in deze Trends (zie blz. 32) keihard uit naar de vakbonden (en de sociale partners in’t algemeen), die hij een gebrek aan visie verwijt.

Toch heeft Peirens geen ongelijk wanneer hij zegt dat wat de werkgelegenheid betreft het tot nu toe zeer mager is wat er op tafel is gelegd, eigenlijk niet meer dan marginaliteiten. Het kan ook niet anders, luidt de redenering van ekonomen met een vaste betrekking. Maar die ekonomen moeten geen land besturen, en houden geen rekening met emotionaliteiten. Dat begrip staat in geen enkele ekonomische formule. Nochtans is dat een vergissing, want de emotionaliteiten worden steeds sterker. Momenteel nog onderkoeld, onbekend zelfs voor wie niet de oren te luisteren legt aan poorten van bedrijven die afdanken. Nochtans zijn er al af en toe oprispingen die tot nadenken moeten stemmen. De bijna kriminele aanval op het distributiecentrum van GIB, bijvoorbeeld.

Willy Peirens en zijn socialistische kollega Michel Nollet weten dat wél. Zij weten dat aan de basis de ekonomische rationaliteit meer en meer plaatsmaakt voor bittere emotionaliteit. Zij weten de guerrillatechnieken met de afsluiting van industrieterreinen tijdens de akties tegen het Globaal Plan, indachtig dat zij de basis niet meer kunnen kontroleren. Het suddert, en hoeveel Union Minières en Iemantsen zijn er nog nodig om het deksel van de ketel te doen vliegen ? Niet veel, moet gevreesd worden.

België kan dat missen als kiespijn. Met zijn hoge loonkost krijgen enkel de arbeidsetiek, de sociale vrede en de technische kunde van de werknemers nog een stipnotering in investeringsdossiers. De bevolking moet weer een perspektief krijgen. We bedoelen geen werkgelegenheidsplan dat de staat weer voor tientallen jaren in de problemen dompelt. De ekonomische rationaliteit moet niet terzijde geschoven worden. Maar als er niet een beetje plaats en begrip komt voor de emotionaliteit, dan zal diezelfde emotionaliteit de ekonomische rationaliteit vanzelf en volledig wegvagen. En wat is het voordeel van op papier gelijk te hebben, maar geen papieren meer in de hand te hebben ?

G.M.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content