Met zicht op het Atomium

Dat je mond openvalt als je de trappen van Paleis 5 van Brussels Expo beklommen hebt, is een understatement. Je kijkt mijlenver over de stad. Normaal is de bovenste verdieping van dit iconische gebouw van de Wereldtentoonstelling niet toegankelijk. De komende maanden huist hier het pop-uprestaurant Table 58 in een glazen constructie – waar het op een zonnige dag wel erg warm kan worden. Voor het vijfgangenmenu (175 euro) slaan twee tweesterrenchefs de handen in elkaar: Nick Bril van The Jane en Lionel Rigolet van Comme Chez Soi. Ze staan er zelf niet, maar laten hun keuken en hun zaal over aan Thibault Granville en het cateringbedrijf Brussels Foodie.

Maar hoe hard het personeel ook zijn best doet, je voelt meteen dat het dit niveau niet gewend is en dat de vibe niet dezelfde is als in de moederrestaurants. Toevallig at ik enkele weken eerder nog bij The Jane dezelfde gerechten van Nick Bril. Maar daar ben ik niet rouwig om. Bril heeft nooit beter gekookt dan vandaag. De amuse van ranke tartelette met frisse, zilte grijze noordzeegarnaal en tomaat krijgt diepgang door Old Groendal-kaas. De combinatie van Zeeuwse platte oester met tartaar van chutoro (het medium vette deel van het buikvet van tonijn) in het voorgerecht is boeiend en verrassend van textuur en smaak. De saus van karnemelk en broodmiso trekt alle registers open van zilt, zuur, vet en romigheid.

Ook het hoofdgerecht is er een met beet. Niet voor de zoveelste keer duif of lam, maar kip uit het Nederlandse Ilp die met bloedworst als een soort roulade op elkaar wordt gedrukt tot een fraai zwart-wit geheel. Wie The Jane nooit eerder ervaren heeft, doet hier een verrassende ontdekking, maar verwacht je niet aan een identieke ervaring.

En dat geldt ook voor de gerechten van Lionel Rigolet. Een voorgerecht van mousse van prei wordt verfijnd afgewerkt met een crumble van zwarte olijf en jus van wortel en gember, maar mist crunch. De sappige gambero rosso met in honing gelakte eryngii, kokoscrème en sriracha vormt zowat een tom kha kai deluxe. Alleen het nagerecht stelt teleur. Voor een seizoensgebonden menu zijn verschillende bereidingen van aardbei in maart hoogst bizar. De echte gourmand blijft hier op zijn honger zitten, maar wie zin heeft om geld neer te tellen voor een exclusieve ervaring die je niet snel vergeet, keert niet van een kale reis terug.