MET TWEE DIRIGEERSTOKJES

Toen Serge Dorny (37) in 1995 aan het hoofd van het London Philharmonic Orchestra ( LPO) werd benoemd, maakte het wereldberoemde gezelschap een ernstige crisis door. Er was geen vaste dirigent meer. En na tien jaar van verliezen was de financiële situatie rampzalig. “Ik kwam naar Londen met duidelijke ideeën over wat ik wou realiseren”, zegt Dorny. “Maar ik besefte snel dat dit een vergissing was. Toen heb ik mij erop toegelegd het London Philharmonic Orchestra, dat een lange traditie heeft, beter te begrijpen en zijn potentieel te gebruiken in plaats van dingen te forceren.”

Dorny werkte vervolgens samen met de muzikanten een aantal proefprojecten uit. “Ik heb invalshoeken geschapen om in te spelen op de vragen van een gevarieerd publiek en toch ook banden te leggen die de ontdekking van andere stijlen mogelijk maakten.” Hij stelde een fonds op om tickets te subsidiëren, opende een crèche waar de kinderen de muziek leren kennen die hun ouders gaan beluisteren, en organiseerde de muzikale begeleiding van stomme films.

Het publiek en de pers hebben de initiatieven van de jonge Belg enthousiast gevolgd. Sinds zijn aanstelling is de bezetting van de zalen met 36% gestegen. Het LPO is al drie jaar uit de rode cijfers.

De dubbele functie van Dorny is een Londens unicum. “Ik ben zowel artistiek als algemeen directeur. Het cumuleren van die functies is niet altijd eenvoudig. We hebben bovendien een aparte manier van werken, aangezien we slechts over een kleine 10% subsidie beschikken.”

Serge Dorny haalde een licentie musicologie aan de universiteit van Gent, een Master musicologie aan de universiteit van Manchester (waar hij ook les volgde aan het conservatorium) en een licentie communicatiewetenschappen. “Ik wou mijn horizon zo ruim mogelijk maken, want muziek is geen doel op zich”, vindt hij. “Muziek is de weerspiegeling van een maatschappij, het beeld van een bepaalde tijd. Het ligt een beetje in de lijn van de journalistiek.”

Hij heeft eerst gewerkt als muzikaal dramaturg in de Munt, ten tijde van Gerard Mortier. “Die man heeft de muziekwereld een enorme dynamiek gebracht en ze helemaal dooreengeschud”, zegt hij. “De gevolgen waren zowel in België als in het buitenland voelbaar. Projecten die vroeger onmogelijk leken, werden opeens reëel.” Na drie jaar met Mortier te hebben gewerkt, kreeg Dorny de artistieke leiding van het Festival van Vlaanderen. “Het probleem was hoe we het Festival van de permanente instellingen konden onderscheiden”, vertelt hij. “Ik koos ervoor het te organiseren rond een aantal projecten die samen met het Festival werden geboren en stierven. Ik wou ook dat binnen het Festival kon worden nagedacht over de muzikale wereld in België. Het moest een thinktank met een zekere uitstraling worden.” Acht jaar droeg hij antwoorden aan. “Maar voor zo’n project is het belangrijk dat de directie af en toe verandert”, besluit hij.