MELAATS

B elgium’s Confidence Crisis Is Deepening“, zo blokletterde de International Herald Tribune recentelijk boven een bijna één pagina vullend artikel. Dit type van berichten over België is hoe kan het anders aan de orde van de dag in de internationale pers. Wat er de jongste dagen in de zaken Dutroux en Cools en rond de evaluatie van de budgettaire en economische toestand van het land gebeurt, scherpt deze vertrouwenscrisis nog verder aan.

Eerst de zaken Dutroux en Cools. Ondanks veel retoriek in tegengestelde zin is het duidelijk dat de onderzoekers van Neufchâteau het steeds moeilijker krijgen. Zo vond een van arrogantie druipende procureur-generaal Thily van Luik het nodig om procureur Bourlet van Neufchâteau te convoceren. Omwille van een kranteninterview of omdat Bourlet haar niet van alle aspecten van zijn onderzoek op de hoogte brengt ? In een normaal functionerende rechtstaat zou vooral het laatste bijzonder ongehoord zijn vanwege Bourlet ; in dit geval overheerst echter de neiging om de man overschot van gelijk te geven want in de Luikse doofpotten is duidelijk nog wel plaats voor enige smeuïge affaires.

Het is trouwens hoogst verbazend dat tot nu toe niemand publiekelijk vragen stelde bij de vaststelling dat zowel diezelfde Thily als de recent op pensioen gegane voorzitter van het Hof van Cassatie Velu in amper enkele dagen tijd een rapport bij elkaar konden schrijven omtrent het onderzoek naar het onderzoek. Wie zulk een rapportering ernstig neemt, stelt zich wel erg snel tevreden. Waarom kropen beide topmagistraten, als het dan toch allemaal zo bekend en voor de hand liggend is, niet eerder in de pen om de nu aangekaarte mistoestanden te vertolken naar de bevoegde minister ?

Er zijn een aanzwellend aantal indicaties om aan te nemen dat het Belgische establishment Bourlet en zijn onderzoeksrechter Connerotte stilaan de wind uit de zeilen tracht te nemen. Dat de advocaat van Dutroux zonder blikken of blozen eist dat Connerotte als onderzoeksrechter opstapt omdat die twee van de slachtoffers van Dutroux op een feestje na zijn huwelijk had uitgenodigd, past perfect in die strategie van beleefde uitschakeling (al ging Connerotte inderdaad deontologisch in de fout). Als iemand als PS-vice premier Elio di Rupo luidkeels verkondigt dat Connerotte weliswaar een (klein) foutje heeft begaan maar toch het volle vertrouwen van de regering behoudt, mag het ergste gevreesd worden. Dit doet denken aan een centrale bankier die plots zweert dat de pariteit van de munt ongewijzigd zal blijven : meestal is dit een voorbode van een devaluatie.

Bourlet en Connerotte kunnen zich vandaag nog gesterkt voelen door een overweldigende steun vanuit de publieke opinie waardoor men hen niet zomaar opzij kan schuiven.

Dergelijke steun is hoewel misschien wél aanwezig in ieder geval veel minder tastbaar voor diegenen die vandaag een echt kritische analyse maken van onze economische toestand. Zij die erop wijzen dat ondanks alle beweringen van het tegendeel door regering, Nationale Bank en aanverwanten ons land steeds dieper in een sociaal-economisch moeras wegzinkt, hebben vanuit het establishment reeds lang het etiket van “melaatse” opgekleefd gekregen. Een murw gemaakte publieke opinie verzet zich alsmaar minder tegen die visie. In dit land is een normale, geciviliseerde discussie over de economische problematiek reeds enkele jaren absoluut onmogelijk. Ofwel sluit men zich aan bij de visie die Regering & Co verkondigen en dan zijn onder meer goed betaalde benoemingen uw deel. Ofwel plaatst men vraagtekens bij die visie en dan weerklinkt steevast het verwijt dat je ofwel een sluipschutter van de politieke oppositie bent, ofwel gewoon van nature uit van slechte wil bent. Zoals ook dit blad in deze materies reeds meermaals mocht ondervinden, gaat de discussie nooit over de inhoudelijke argumenten.

Zeker tegen de achtergrond van de wedren naar de Europese Monetaire Unie werd er vanuit de machtscenakels van dit land grote druk uitgeoefend om zoveel mogelijk academici, analisten en journalisten op de lijn van de Officiële Visie te krijgen. Om dat doel te bereiken waren alle middelen goed, en één van de meest gehanteerde trucs betreft het manipuleren van de statistieken. Inzake werkloosheid zitten we vandaag met een officieel cijfer dat lachwekkend is ten aanzien van de reële omvang van dit probleem. Aangaande de begrotings- en schuldpositie van ons land werden de jongste jaren zoveel artificiële ingrepen en cijferverschuivingen doorgevoerd dat de reeksen van overheidsinkomsten en -uitgaven totaal inconsistent geworden zijn over de tijd.

Wie die cijfermanipulaties aan de kaak stelde, werd eerst terechtgewezen en vervolgens doodgezwegen en wie op basis van die kromme gegevens toch nog tot andere conclusies kwam, was niet goed geïnformeerd. Wie dan vervolgens toch nog bleef doorgaan met het spuien van kritiek zag de druk verplaatst naar zijn overste/werkgever. Zelden liepen er in dit land zoveel mensen rond die inzake economische materies een totaal verschillend verhaal vertellen al naargelang het een gesprek on the record dan wel off the record betreft.

Johan Van Overtveldt