Mediakritiek

Guido Van Liefferinge is geen onbekende in het mediacircuit. Hij begon zijn loopbaan bij Het Laatste Nieuws, lanceerde drie glossy bladen ( Joepie, Dag Allemaal en Goed Gevoel) en was een tijdlang hoofdredacteur van Het Nieuwsblad. Van Liefferinge schreef al een boek over zijn wedervaren in de media. Fuck de media. Red de pers is zijn nieuwste werkstuk.

In zijn voorwoord schrijft éminence grise Rik Van Cauwelaert dat Van Liefferinge er zelf mee voor gezorgd heeft dat sommige krantenpagina’s nog amper verschillen van die van Dag Allemaal. Zelfs kwaliteitskranten verworden meer en meer tot ‘boekskes’. Van Liefferinge bouwt in zijn boek daarop voort. De kritiek aan het adres van de klassieke media is spijkerhard. Hij klaagt over de kwaliteit die onder druk staat, maar ook over de steeds moeilijkere omgeving waarin de pers moet opereren. Er is de opkomst van de sociale media, de drang naar sensatie en oppervlakkigheid bij journalisten, de trend om eenheidsworst te serveren en altijd dezelfde mensen op te voeren, en de commerciële aanpak van veel uitgevers die publireportages en journalistiek vaak als hetzelfde beschouwen.

Volgens Van Liefferinge zijn de media al decennialang in verval, door de rol van grote mediamagnaten en hun buitenproportionele macht. In Groot-Brittannië bijvoorbeeld is sinds Margaret Thatcher in 1979 niemand nog premier geworden zonder de goedkeuring en de steun van Rupert Murdoch. De mediatycoon deed dat niet voor de mooie ogen van de politici of omdat hij hen leuk vindt. Hij doet dat enkel in ruil voor hand- en spandiensten en wetgeving op de maat van zijn mediabelangen, aldus de auteur.

Frans Verleyen, de man die Knack groot maakte, zei het altijd keurig: als alle media in één richting kijken, durf dan ook eens de andere kant op te gaan en te lonken over een ander muurtje. Van Liefferinge geeft er een mooi voorbeeld van. Er was een niet aflatende stroom aan artikels over Sihame El Kaouakibi, maar een bijzonder karige berichtgeving over een schandaal dat zich gelijktijdig afspeelde met Europarlementslid Karel Pinxten en gegraai in de kassa van Europa. Een klachtenregen op basis van feiten is één ding. Het boek doet echter ook een expliciete oproep om het dreigende gevaar van de oppervlakkigheid te bezweren. De auteur houdt een pleidooi voor waterdichte redactiestatuten die de journalistieke onafhankelijkheid en de zoektocht naar waarheid garanderen.