“Ooit was ik een van de zovelen die zeven dagen per week werken. Maar net als zovelen ging ik er daardoor ook even onderdoor. Xwift van nul en zonder financiële middelen opbouwen tot een bedrijf met een kleine tweehonderd werknemers, het had me waanzinnig veel energie gekost. Met een fysieke burn-out tot gevolg. Ik had nog wel zin om te werken, maar mijn lichaam wilde niet meer mee. Ik had hartritmestoornissen, enorme reflux, migraine, en was vaak angstig en emotioneel zonder dat ik het kon verklaren.
“Ik kon dus alleen maar vaststellen dat ik te veel had gegeven. Dan moet je je afvragen hoe je ervoor kunt zorgen dat je de komende dertig jaar toch kunt blijven doen wat je graag doet. Hoe je niet overstag gaat bij het eerste aanvaardbare bod dat je krijgt voor je firma. Ik had bij mijn vader al gezien hoe hij zijn burn-out nooit te boven was gekomen, voor hij overleed aan kanker. Op zo’n moment besef je wel dat je je leven moet heroriënteren als je niet wilt dat jou hetzelfde overkomt.”
Uit de hand gelopen
“Via een klantenrelatie kwam ik in die periode toevallig eens op een racecircuit. Het duurde niet lang voor ik merkte dat het racen me voldoening gaf. Voor ik het besefte, begon ik ook wedstrijden te winnen en was ik helemaal overtuigd. Het racen verplichtte me bovendien om me opnieuw fysiek te activeren, want het is een behoorlijke uitdaging voor je lichaam. Tijdens het rijden wordt het makkelijk 60 tot 70 graden in de wagen.
“Vandaag is het racen veel meer dan een hobby. Ik ben er semiprofessioneel mee bezig en startte zelfs een nieuwe onderneming: Xwift Racing Events. We hebben intussen twaalf racewagens en vier personeelsleden die andere geïnteresseerden – vaak ondernemers – begeleiden. Het is redelijk uit de hand gelopen, maar ik heb er vooraf goed over nagedacht. De kans bestond dat ik opnieuw te veel hooi op mijn vork zou nemen. Al is er één groot verschil met mijn andere onderneming, en dat is het gelukzalige gevoel dat je krijgt na een dag op het circuit.
“Als je in de transportsector werkt, bied je mensen iets aan dat ze evident vinden. Alles wat goed loopt, vinden ze normaal. Alles wat minder goed loopt, beoordelen ze al snel negatief. Op het circuit is dat anders. Daar stralen mensen op het einde van de dag, zelfs al hebben ze voor die beleving betaald. Zo probeer ik mensen er tegen het einde van die dag ook van te doordringen dat er meer is in het leven dan werken. Soms antwoorden ze dat ze toch geen tijd hebben voor iets anders. ‘Man, je pakt het verkeerd aan’, denk ik dan. Mij heeft het racen meer energie gegeven dan dat het mij tijd heeft ontnomen. Ik ben veel creatiever omdat ik er af en toe een dag tussenuit ben, en dat merken ze bij Xwift.
Uitgedroogde dweil
“Twintigers zoeken zelf al naar dat evenwicht. Dat merk je wanneer ze solliciteren. Tegenwoordig vragen kandidaten bijvoorbeeld vaker naar een vier vijfde baan dan naar een voltijdse job. Zij willen hun leven niet laten dicteren door hun werk. Tot frustratie van mijn oudere collega’s soms. Die vinden dat iemand die geen zeventig uur per week werkt een luiaard is.
“Zelf kan ik met enige trots zeggen dat voor mij een week van veertig werkuren eerder de norm is dan de uitzondering. Ik haal geen voldoening meer uit het feit dat ik al voor woensdag zoveel uren op de teller kan zetten. Ik geef de mensen rondom mij liever meer verantwoordelijkheid en laat hen liever groeien door mij te flankeren. In plaats van te eindigen als een uitgedroogde dweil die geen energie meer heeft om zijn mensen te inspireren.”
