Lessen van het Canadese migratiemodel

België heeft geen migratiebeleid en dat ondermijnt onze economische groei. De beleidsmakers moeten dringend kiezen voor het Canadese model met de nadruk op economische migratie.

In het bijna tien jaar geleden verschenen boek InDefense of Global Capitalism toont de Zweedse historicus Johan Norberg aan dat landen met een rijke migratiegeschiedenis meer economische groei kenden. Betekent dit goed nieuws voor België, dat voor asielzoekers een van de meest aantrekkelijke toevluchtsoorden is? Natuurlijk niet. Onderzoek heeft uitgewezen dat de helft van de asielzoekers uit de grote regularisatiegolf van 2000 nog altijd zonder job zit. Een derde van hen leeft van een uitkering.

Door de afwezigheid van een duidelijk afgelijnd migratiebeleid – de jongste asielcrisis is daar het meest dramatische voorbeeld van – blijft België een toevluchtsoord voor gelukzoekers die zelden of nooit aan de bak zullen komen. Migratie kan maar slagen als de nadruk gelegd wordt op economische migratie en de nieuwkomers aan een aantal voorwaarden voldoen. Ze moeten over de vaardigheden beschikken om in het gastland tot de arbeidsmarkt toe te treden en er moet een wil bestaan tot integratie (zoals de bereidheid om de taal te leren).

Criteria die Canada hanteert. Met een puntensysteem wordt bepaald of iemand een verblijfsvergunning krijgt. Parameters als opleiding, talenkennis, werkervaring en sociaal aanpassingsvermogen spelen een cruciale rol. De strenge regeling belet niet dat Canada een van de landen is met verhoudingsgewijs het hoogste aantal in het buitenland geboren inwoners, zo’n 20 procent. Maar het gaat wel om personen die door hun beroepsactiviteit een substantiële bijdrage leveren tot de economische groei.

In België is de situatie enigszins anders. Ons land telt 12 procent in het buitenland geboren inwoners. Meer dan 60 procent van hen zijn EU-burgers (afgezien van Roemenen en Bulgaren) die zonder enige restrictie in België mogen werken. Maar bij de niet-EU-burgers is de situatie anders. 30 procent onder hen zit zonder job. België slaagt erin buitenlanders te regulariseren, maar hun integratie op de arbeidsmarkt is mislukt. Dat is een dubbel probleem aan het worden. Deze mensen dragen niet bij tot de economische groei en het maatschappelijk draagvlak voor een soepele economische migratie verdwijnt. De man in de straat maakt geen onderscheid tussen economische en humanitaire migratie. Er zijn almaar meer migratiepessimisten. Ze worden in hun overtuiging gesterkt door allerlei misverstanden die tegenstanders van migratie (extreem-rechts en een deel van de linkerzijde) de wereld insturen, zoals de theorie dat immigranten de jobs van Belgen afnemen.

Die negatieve houding zal het voor België op termijn moeilijker maken om talent aan te trekken dat wel een bijdrage levert tot de groei. Bovendien kampt dit land met een extra handicap dat de loonkosten hoger zijn dan in de buurlanden, wat het voor hooggeschoolden minder interessant maakt om hier te werken. En dat terwijl onderzoek heeft uitgewezen dat bijvoorbeeld één ingenieur meteen voor twee nieuwe arbeidsplaatsen zorgt.

Lees visie De terugkeer van de gastarbeider, blz. 22

Door alain mouton Redacteur Trends

België slaagt erin buiten-landers te regulariseren, maar hun integratie op de arbeidsmarkt is mislukt.