In zijn langspeelfilmdebuut “Le Confessional” brengt de Canadese theatermaker Robert Lepage een labyrintisch geconstrueerd familieverhaal over schuld en boete.
Robert Lepage springt in zijn ogenschijnlijk complex gestructureerde film voortdurend over van het heden naar het verleden. De hoofdmoot van “Le Confessional” speelt zich af in 1989, wanneer Pierre Lamontage naar Québec terugkeert om er zijn overleden vader te begraven. Buiten z’n oom zijn geen andere familieleden tijdens de kerkdienst aanwezig. Pierre zoekt naar zijn halfbroer Marc, die hij uiteindelijk in een homosauna aantreft. Samen gaan ze op zoek naar Marcs echte vader. Marcs moeder, Rachel, heeft namelijk nooit onthuld wie de vader van haar kind was. De enige die wel op de hoogte is, is een priester bij wie ze regelmatig te biecht ging. Kort nadat Rachel haar kind op de wereld gebracht had, pleegde ze zelfmoord. De zoektocht van beide broers naar de vader is voor Lepage een metafoor voor de zoektocht naar de waarheid en naar een eigen identiteit, gelardeerd met een sentiment van schuldgevoel en boetedoening.
Het leuke aan “Le Confessional” is dat Lepage zijn verhaal over de twee broers mengt met hun voorgeschiedenis uit 1952, het jaar dat Hitchcock in Québec zijn film I Confess kwam opnemen. Zowel Hitch (vertolkt door de Brit Ron Burrage) als scènes uit “I Confess” (die gaat over een priester die de identiteit van een moordenaar kent, doch gebonden is aan zijn biechtgeheim) worden parallel gemonteerd met het verhaal van Pierre en Marc, waar uiteindelijk ook een priester en het biechtgeheim bij betrokken zijn. Lepages ingenieuze vertelling hij tekent zowel voor regie als scenario neemt zo het elan van een psychologische thriller aan.
Voor een theaterregisseur is zijn filmdebuut opmerkelijk vloeiend en dynamisch. Lepage, die een grote reputatie geniet als grensverleggend theatermaker, staart zich evenwel blind op visueel imponerende beeldjes en de briljant gevonden overgangen in het tijdsverloop. Het zwakke punt van “Le Confessional” is dan ook het scenario. Op geen enkel ogenblik voelt de toeschouwer zich emotioneel bij de gebeurtenissen betrokken. Lepages grootste aandacht gaat uit naar een spielerei met verhaalopbouw en dramatische conventies. Het feit dat de kijker van bij de aanvang geïntrigeerd geraakt door de verschillende plot- en tijdsverschuivingen in het labyrintisch gestructureerde verhaal kan voor een tijdje boeien. Eenmaal het holle estheticisme en de gezochte complexiteit doorzichtig worden, is het enkel nog wachten op de onthulling van de identiteit van de vaderfiguur. Lepages maniakale aandacht voor stijl is zeker niet oninteressant. “Le Confessional” pretendeert over veel te gaan, maar het immense gevoel van leegte dat de film bij het verlaten van de zaal achterlaat, valt echter niet te loochenen.
PIET GOETHALS
Le Confessional Een zoektocht naar waarheid en identiteit.
