Le Bal Masqué

In “Le Bal Masqué” zinspeelt cineast Julien Vrebos op verschillende Belgische situaties, maar het is vooral zijn overrompelende visuele stijl die indruk maakt.

Wie naar ” Le Bal Masqué” gaat kijken om een sappige illustratie te zien van enkele van Belgiës recente schandalen, is eraan voor de moeite. Hoewel cineast Julien Vrebos zinspeelt op de Bende van Nijvel, de Roze Balletten, Dutroux en de corruptie binnen rijkswacht, magistratuur en politiek, wil hij in de eerste plaats een beeld ophangen van de politieke intriges en de onbeholpenheid van het individu. Vrebos maakt het de toeschouwer daarbij niet makkelijk. Hij koos resoluut voor een extreme beeldregie die hij consequent volhoudt tot het einde. Experiment om het experiment kan hem zeker niet worden verweten. Gedurende het eerste kwartier van “Le Bal Masqué” bestookt Vrebos de kijker met een opeenvolging van close-ups. De toeschouwer heeft daardoor geen idee van wat er zich op het scherm afspeelt. Enerzijds creëert Vrebos op die manier een spanning, anderzijds grijpt hij de kijker danig bij de keel. Die zit werkelijk te trillen op zijn stoel, en niet van de spanning!

In “Le Bal Masqué” draait alles om een selecte groep samenzweerders die bij het horen van het woord “democratie” een ferme lachbui krijgen. De inhoud van “Le Bal Masqué” is, ondanks het opvallende kleurgebruik, somber. De kleuren zijn zowel sfeerbepalend als symbolisch. Zo kleedt Vrebos zijn drie vrouwelijke hoofdpersonages steevast in dezelfde kleur. De onderzoeksrechter Eva Siccard (rol van Alexandra Vandernoot) is in het blauw – de kleur van de trouw – gekleed, Kristl Callas ( Pascale Bal) loopt in het groen – de hoop – rond, en het geel – de kleur voor het negatieve en het fascisme in de film – wordt bedacht voor Sophie d’Arfeuille ( Natacha Amal).

Vrebos is obsessioneel met beeld bezig en terzelfder tijd sociaal geëngageerd. Zijn showcase van fotografische hoogstandjes is indrukwekkend en bedwelmend. Aan conventioneel drama heeft Vrebos duidelijk een broertje dood. Het zou trouwens vloeken met zijn mise-en-scène. Vrebos sluit zich eerder aan bij de cineasten die het medium op hun mogelijkheden uittesten dan bij deze die opteren voor een conventionele vorm en dramatische opbouw om hun boodschap en stellingname te verduidelijken.

Piet Goethals