La Vie Rêvée des Anges

Via zijn beheerste, realistische stijl dringt de Franse filmmaker Erick Zonca door in het turbulente emotionele leven van twee jonge vrouwen.

Een meisje met een gehavende rugzak en een dagboek vormde de inspiratiebron voor Erick Zonca‘s fel opgemerkt langspeelfilmdebuut “La Vie Rêvée des Anges”. Tijdens de screentest voor zijn korte film “Éternelles”, kwam deze eenenveertigjarige scenarist en regisseur een meisje tegen dat sprekend op Sandrine Bonnaires personage leek uit Agnes Varda‘s “Sans toit ni loi”. Zoals Bonnaire in voornoemde film, opent “La Vie Rêvée des Anges” met een zwaar bepakte jonge vrouw (Isa) op een landweg, ergens in Frankrijk. Het vervolg heeft evenwel niets meer met Varda’s verhaal te maken. Zonca laat zijn verhaal evolueren van de anekdote (het moment waarop Isa Marie ontmoet in de fabriek en de laatste aan de dakloze Isa een slaapplaats biedt) naar de twee hoofdverhaallijnen; de passionele maar fatale liefde van Marie voor haar onbereikbare minnaar en de koppig volgehouden bezoeken van Isa aan een meisje in coma. Doorheen deze twee losjes gehanteerde verhaallijnen staat de indringend weergegeven relatie tussen de twee jonge vrouwen. Hun tegengestelde temperament en gevoelsleven lokt de nodige spanningen en confrontaties op. De enige overeenkomst tussen beide vrouwen is hun afkeer van de burgerlijke samenleving. Voor Erick Zonca staat de emotionele intensiteit op de eerste plaats. Hij wijkt evenwel af van de gestandaardiseerde emoties, opgeroepen in de meer conventionele cinema. Dit bereikt Zonca door zijn realistische stijl. Om je een beeld te vormen van Zonca’s vérité-stijl – een realistische (semi-documentaristische) filmstijl die opgang maakte in de jaren zestig en met de nodige variaties door onder meer John Cassavetes aangewend werd om de toeschouwer bij de rauwe emoties van zijn personages te betrekken – kan een vergelijking getrokken worden met het losse schoudercamerawerk dat Lars Von Trier hanteerde in “Breaking the Waves” om het innerlijke conflict van Emily Watson te veruiterlijken. “La Vie Rêvée des Anges” munt uit door een zelfde spontaniteit. Het is vooral deze ontwapenende en compromisloze vertelstijl dat “La Vie Rêvée des Anges” zo fris maakt. Zonca staat ver van de auteurstheorie; voor sommige Franse critici nog steeds een maatstaf om film te beoordelen en voor sommige Franse filmmakers een mooi excuus voor navelstaarderij, zonder aan persoonlijkheid in te boeten. De opkomende Franse ster Elodie Boucher en de Belgische actrice Natacha Regnier werden terecht met de Prijs voor de Beste Vrouwelijke vertolking bekroond op het festival van Cannes, editie 1998.

Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content