KONSULAAT. RELATIES OPLAPPEN

Het ene moment bereddert Philippe Capiau (42 j.) de relaties tussen België en de VS in de regio Oostkust, Boston het andere moment masseert hij ledematen, spieren en pezen van patiënten. In beide gevallen is oplappen (soms) zijn taak. Want erekonsul en kinesiterapeut Capiau is voorlopig de enige pied-à-terre voor Vlaamse ondernemers in de Boston-regio. Van eenFIOC-prospektor of federaal technologie-attaché is er geen spoor.

Philippe Capiau een gentleman in korrekt maatpak verblijft reeds 19 jaar in de VS. De geboren en getogen Oudenaarde-zoon maakte zich wel de typische Amerikaanse tongval met laag klank-timbre eigen, maar verloor zijn roots niet uit het oog. “Ik stampte mee de Belgian American Society of New England vandaag 120 families rijk uit de grond. Van communautaire clanvorming is in onze vereniging geen sprake : de voertaal is Engels, ” vertelt hij met Amerikaanse nuchterheid.

De Society wil zich nu ook meer en meer toeleggen op het zakendoen zélf, door de kontakten aan te zwengelen met lokale Britten, Duitsers, Fransen, Nederlanders, Italianen of Spanjaarden. “Er is een business association in oprichting, ” aldus Capiau. Een erekonsul, zo hoor je hem denken, mag wel wat meer in z’n mars hebben dan paspoorten uit te schrijven of pensioenen uit te keren (aan gewezen Italiaanse steenkoolarbeiders in Boston die, na WOII, België verlieten).

Philippe Capiau maakte in ’76 de grote oversteek, toen zijn echtgenote een beurs kreeg van de Belgian American Education Foundation en een Ph.D. scheikunde haalde aan het MIT (Massachusetts Institute of Technology). “Liefde langs de post is maar niks, ” grijnst hij, “dus verhuisde ik ook. ” Een lokaal hospitaal was bereid de kersverse kinesiterapeut op voorlopige basis aan te werven.

“Mijn specializatie was een zeldzaamheid in de States, ” aldus Capiau. Daardoor verzeilde hij in ’80 bij het Melrose Wakefield Hospital dat zelfs bereid was hem te sponsoren voor een permanente werkvergunning de felbegeerde green card. Hij studeerde ondertussen aan de North Eastern University en stak er een master degree physical therapist op zak. In ’83 startte Philippe Capiau een privé-praktijk.

“Ik verstond blijkbaar de kunst om mij langzaam maar zeker in te burgeren, ” zegt hij. “Zelfs met goeverneur William Wald hij noemt me Philip schiet ik vrij goed op. ” In die mate zelfs dat de lokale Amerikaanse beroepsvereniging voor kinesiterapeuten nu op Capiau een beroep doet voor de noodzakelijke lobbying. “Mijn erekonsulaat zal daar wel voor iets tussen zitten, ” nuanceert hij. “Ik heb nu eenmaal een makkelijker entree in diplomatieke of politieke milieus dan een doorsnee burger. ” In ’89 polste de Belgische ambassade hem of hij geen kandidaat kende om een konsulaatspost te openen in Boston. Jawel, hij stelde zichzelf voor. “En tot mijn verbazing kreeg ik, enkele maanden nadien, de job. “

PHILIPPE CAPIAU (ERE-KONSUL BOSTON) Wel wat meer in zijn mars dan paspoorten uitschrijven.