Koning van de tee

Fred Funk is een discrete jongen. Maar zijn balletje belandt bijna altijd feilloos op de fairway.

Iedere golffanaat zal het toegeven: het voelt als een hart onder de riem als je af en toe leest hoe niet alleen topatleten met indrukwekkende armspieren en zeer strakke buik erin slagen om leuke prestaties neer te zetten. Spelers als de Amerikaan Fred Funk zijn dan ook geliefd. De man won vorig jaar in de Amerikaanse Tour het Players Championship (een toernooi dat wordt beschouwd als de vijfde major). Detail: Funk was toen… 49. Vandaag is hij de 48ste speler in de wereld en hij hoopt dat hij straks wordt opgenomen in de Amerikaanse ploeg voor de Ryder Cup, een eer die hem nog maar één keer te beurt viel, twee jaar geleden.

Fred Funk is iemand die heel discreet door de golfwereld sluipt. Het Players Championship was nog maar zijn zevende overwinning in 25 jaar als profspeler. Van die 25 jaar was hij er wel zeven actief als coach van het team van de universiteit van Maryland, ergens in de jaren tachtig. Funk is ook geen verschijning die veel indruk maakt. Eigenlijk best een onopvallende kerel: 1,73 meter, tachtig kilo, getrouwd en drie kinderen. Alleen op de waterski’s durft hij wel eens uit de bol gaan. En zijn gemiddelde drive is ook al niet om mee op te snijden: 236 meter carry. Niettemin heeft hij iets waar weinig andere spelers prat op kunnen gaan: met zijn driver slaat hij al even recht als u en ik met onze ijzeren ne-gen.

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Funk de onbetwiste nummer één is op het lijstje van de meest precieze driving. Met andere woorden: het hoogste percentage van drives die zonder fout op de fairway belanden. De voorbije tien jaar eindigde hij niet minder dan zeven keer als eerste in dat klassement, en de overige drie jaren zakte hij nooit onder 75 %. En dat is op zijn minst indrukwekkend.

“En toch heb ik daar geen geheim recept voor,” zegt de man uit Florida heel bescheiden. “Misschien komt het omdat ik niet tot elke prijs probeer om twintig meter verder te slaan. Ik probeer gewoon een perfecte swing uit te voeren, met een perfect ritme, terwijl ik me concentreer op een millimeterprecies contact met de bal.”

Technici bevestigen het: de synchronisatie tussen zijn lichaam en armen is gewoon perfect. Wat hij zou doen met die jongens die ver slaan en het golfspel zo minder interessant maken? Fred Funk weet vooral wat hij níét zou doen: “De afslag verder achteruit zetten, is zinloos. Zo bescherm je een terrein niet tegen spelers die verbijsterend ver kunnen meppen. Omdat je dan nog meer in de kaart van die jongens zal spelen, en het moeilijker wordt voor spelers als ik. Neen, er moet meer variatie in de golfbanen komen. Je moet ervoor zorgen dat spelers die niet recht slaan, sneller en meer bestraft worden.”

John Baete