Klapstuk # 11

Klapstuk # 11 vindt plaats van vrijdag 3 tot en met vrijdag 17 oktober op verschillende locaties in Leuven. Info en tickets: Stuk, Naamsestraat 96, 3000 Leuven, tel. 016 320 320, www.stuk.be

Het elfde Internationaal Dansfestival Klapstuk is kleinschaliger van opzet dan sommige vorige edities, maar houdt daarom niet minder belofte in. Van 3 tot en met 17 oktober zijn in en rond het Leuvense kunstencentrum Stuk een twintigtal voorstellingen te zien – niet alleen dans, maar ook theater, film, videokunst en performance.

Voor het programma stonden twee coryfeeën van de contemporaine podiumkunsten in: de Vlaming Alain Platel en de Fransman Jérôme Bel.

Na een grotendeels retrospectieve tiende editie richt de elfde aflevering van Klapstuk de blik opnieuw op de toekomst. An-Marie Lambrechts, artistiek leider van Stuk, spreekt van “een festival van vragen”. De geprogrammeerde artiesten zijn, op een paar uitzonderingen na, alleen in de kleine kring van de danswerkplaatsen bekend en krijgen door Klapstuk een platform aangereikt. Vaak stellen zij de dans zelf in vraag. Als gevolg hiervan heeft een aantal van hen de grenzen met videokunst en performance overschreden.

De Gentse theatermaker en choreograaf Alain Platel fungeerde ook bij de vorige twee Klapstuk-edities als curator. Voor Jérôme Bel, ‘het enfant terrible van de Franse dans’, is het zijn eerste ervaring in die hoedanigheid. Naarmate Klapstuk # 11 vorm begon te krijgen, woog Bels stem in de samenstelling ervan steeds zwaarder door, vooral omdat Platel in beslag werd genomen door zijn werk aan ‘Wolf’, zijn nieuwste productie. Platels bijdrage bestaat uit ‘Le Séminaire’, een project dat veertien jonge dansers en performers (onder wie Sidi Larbi Cherkaoui, de coming man van de Vlaamse dans) samenbrengt onder leiding van Isnelle da Silveira. Tijdens het festival presenteren zij in drie groepen korte programma’s die de avondvoorstellingen voorafgaan. Voor de selectie van die avondvoorstellingen tekende Bel.

Hoewel Bel als curator een afwachtende houding aannam en wou zien “wat de artiesten wilden articuleren”, spreken uit de affiche toch ook zijn fascinaties en obsessies. Net als in Bels eigen oeuvre, wordt het thema perceptie op een speels-intelligente manier aangeraakt.

In ‘Infinite Temporal Series’ van de Australische Prue Lang verspreiden dansers en publiek zich over vijf ruimtes, die door vensterwanden van elkaar gescheiden zijn. Door de ramen zie je zowel de andere dansers als de andere toeschouwers. Ook ‘Both Sitting Duet’ van de Engelse danser en choreograaf Jonathan Burrows en de Italiaanse componist Matteo Fargion is zo’n spel met het kijken. Beiden zitten voor een partituur die ze alleen met gebaren en bewegingen uitvoeren. Je denkt ze te horen, maar eigenlijk zie je ze alleen maar.

In de meeste gevallen gaat het om kleinschaliger werk, dat in het Stuk of op locatie wordt getoond. In de Leuvense Schouwburg strijkt Klapstuk # 11 slechts neer voor de openings- en slotavond. Het Britse theatergezelschap Forced Entertainment opent het festival met ‘And on the Thousandth Night’, een marathonvoorstelling waarin de toeschouwers vrij kunnen binnen- en buitenlopen. Acht acteurs zitten, verkleed als koningen en koninginnen, op de scène en vertellen verhalen. De opzet van de slotvoorstelling, ‘Wanted: ballet for a contemporary democracy’ van het Australische Chunky Move, is hoogst origineel. Uitgangspunt waren de resultaten van een soort ‘nationale test’ die choreograaf Gideon Obarzanek en zijn gezelschap afnamen. In totaal 2800 Australiërs peilden ze naar hun voor- en afkeuren in hedendaagse dans. Hun antwoorden worden gedanst op het podium.

Een apart luik in het festival vormen de films in Cinema Zed. Daarnaast staan er ook ontmoetingen tussen de kunstenaars onderling en tussen de kunstenaars en het publiek op de affiche.

P. Anthonissen