Kikujiro

De botsing tussen kinderlijke onschuld en het cynisme van de volwassene, wordt opgegeven in deze prettige roadmovie van Takeshi Kitano.

Kikujiro” is intussen de achtste langspeelfilm van de Japanse acteur, komiek, regisseur en schrijver Takeshi Kitano. Met ” Hana-Bi” uit 1997 brak deze eigenzinnige cineast in het westen door. Gedurende de laatste twee jaar werd nagenoeg Takeshi’s volledige filmoeuvre op de Belgische toeschouwer losgelaten. “Kikujiro” sluit aan bij de thematiek en stijl van zijn vorige films. Het enige dat opvallend ontbreekt, zijn het nihilistische geweld, de yakuza’s en de flikken. Maar de zee als keerpunt in het verhaal en als loutering (zie ook: “A Scene at the Sea”, “Sonatine” en “Hana-Bi”) is ook in “Kikujiro” aanwezig. Alsook de naïeve tekeningen, het spelaspect, de slapstick en Takeshi’s onuitputtelijk lijkende fantasie en improvisatietechnieken.

In “Kikujiro” begeleidt een man (zijn naam Kikujiro komt de toeschouwer pas in de laatste repliek van de film te weten) de jonge knaap Masao van de stad naar de kust. Masao woont bij zijn oma en kent zijn moeder uitsluitend van enkele foto’s. Vermits zijn vriendjes met vakantie gaan, besluit Masao zijn vakantie door te brengen met een zoektocht naar zijn moeder. De norse en cynische man (rol van Takeshi Kitano) die hem vergezelt, blijkt uiteindelijk naar hetzelfde op zoek te zijn.

“Kikujiro” is geen roadmovie in de letterlijke zin van het woord. We zien de reizigers nooit onderweg. Ofwel zijn ze reeds ter plaatse, ofwel staan ze te wachten op een vervoermiddel. In tegenstelling tot “Hana-Bi” heeft “Kikujiro” geen gestructureerd dramatisch verloop. De film heeft eerder een non-structuur. Hij is samengesteld zoals het visuele dagboek van Masao: een aaneenrijging van situaties en sketches. De scherpe observaties, komische slapsticks en dromen uit “Kikujiro”, lijken los en ter plaatse uit de mouw geschud. “Kikujiro” straalt hierdoor een immens gevoel van vrijheid uit. Hierin schuilt Takeshi’s meesterschap. Zijn improvisaties en visuele vondsten zijn steeds verrassend. De gags in Takeshi’s cinema zijn evenwel traditioneler dan zijn werk voor de Japanse televisie, waar hij als “Beat” Takeshi de Japanse samenleving op de korrel neemt. In zijn films laat Takeshi zich meer van zijn traditioneel Japanse kant zien. Het schaamtegevoel of de timiditeit als het om gevoelens gaat bijvoorbeeld, legt Takeshi vast in een afstandelijke en minimalistische beeldregie. Takeshi trekt zijn minimalisme dan weer op zo’n consequente manier door, dat het absurd en onweerstaanbaar komisch wordt. Maar de volwassene (man) die zich uitleeft in spelletjes en kinderlijke fantasieën is toch wel het meest aangrijpende in Takeshi’s oeuvre.

piet goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content