“Ik vrees dat de impact van Kyoto zwaarder zal zijn dan we nu vermoeden”

Hebt u commentaar op deze rubriek? Mail dan naar trends@trends.be

eXtra informatie op www.trends.be

De functies van de leden van het zakenkabinet.

MAANDAG 6 SEPTEMBER

Christ’l Joris trekt ‘s avonds naar een vergadering van het directiecomité van het sociale-economieproject De Wolkammerij in Hoboken. Het inspireert haar om sommige ministeriële initiatieven in hun juiste perspectief te plaatsen.

Christ’l Joris. “Ik spendeer op sommige dagen veel tijd in de wagen. Tweemaal per dag de Antwerpse Ring is geen pretje. Maar wanneer ik dan hoor dat federaal minister van Mobiliteit Renaat Landuyt voorstelt om de grote boetes te laten variëren volgens het inkomen van de overtreder, dan steiger ik. Boetes zijn geen herverdelingsmechanisme: dat gebeurt via belastingen. Ik pleit niet voor meer belastingen, verre van, maar boetes moeten overtredingen bestraffen en het gedrag in een bepaalde richting sturen.

“Het principe is: iedereen moet zich aan de regels houden. In principe krijg je een grotere boete voor een zwaardere overtreding. Voer je Landuyts maatregel in, dan klopt dat niet meer en dat lijkt me verkeerd.”

DINSDAG 7 SEPTEMBER

‘s Avonds ontvangt de directieraad van Agoria Vlaanderen minister Kris Peeters. Op de agenda: leefmilieu en energie. Joris trekt parallellen met het verkeer.

Joris. “Het gaat niet op om nu kritiek te leveren op de pas aangestelde Vlaamse of de vernieuwde federale regering, maar we mogen wel onze bekommernissen meedelen. Opnieuw kan ik slechts adviseren om de beleidsinstrumenten niet op een onheuse manier te gebruiken, en die zo mogelijk gecoördineerd toe te passen. In Vlaanderen hebben ruim 160 bedrijven zich ingeschreven in de Kyoto-benchmarkconvenanten. Daarin beloven ze om te investeren in energie-efficiënte besparingen. Ga je hen nu toch bijkomend belasten op de energiedragers, dan komt de regering terug op gemaakte afspraken. Een bedrijf kan een euro maar eenmaal uitgeven: wat gaat naar (bijkomende) taksen, kan niet meer gaan naar nieuwe investeringen. Wanneer milieuheffingen effect sorteren, komt er minder afval, minder vervuiling enzovoort, maar zijn er uiteraard ook minder inkomsten voor de overheid. Die moet je dan niet op peil willen houden door de heffing te verhogen of een nieuwe in te voeren.”

DONDERDAG 9 SEPTEMBER

Christ’l Joris leest in Trends de column van Geert Noels over de impact van China op de energievraag. Eén dag tevoren vroeg Greenpeace aan minister van Leefmilieu Bruno Tobback (SP.A) om ambitieuzer te zijn in de reductieplannen van CO2 en andere broeikasgassen.

Joris. “Ik ben er absoluut van overtuigd dat we eerst onze eigen stoep moeten vegen. Maar daar zijn we mee bezig: Kyoto is in Vlaanderen een uiterst ambitieuze reductiedoelstelling. Wij weten nog steeds niet wat de kostenimpact van Kyoto op bedrijven en burgers zal zijn en ik vrees dat die zwaarder zal zijn dan we nu vermoeden.

“Het lijkt me dan ook verstandig om eerst af te maken waarmee we bezig zijn voor we nog maar eens nieuwe stappen zetten. Uiteindelijk is Kyoto een uitermate internationaal gegeven. Wij moeten, hoe klein ook, als land aanwezig zijn op de internationale fora en zorgen dat anderen mee in onze richting stappen. Daarnaast moeten we werk maken van een beleid waarin naast de emissiehandel vooral de flexibele mechanismen centraal staan: realisaties in ontwikkelingslanden die Vlaanderen gedeeltelijk mee op zijn Kyoto-rekening kan schrijven enzovoort.”

ZATERDAG 11 SEPTEMBER

In De Standaard leest Christ’l Joris de bedenkingen van Peter Vanden Houte, chief economist van ING België, over de plannen van minister van Energie Marc Verwilghen (VLD) om de beslissing tot de uitstap uit kernenergie te herbekijken.

Joris. “De uitstap uit de kernenergie was een politieke beslissing, waarbij men zich onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de economische aspecten. De piste die Vanden Houte suggereert om de elektriciteitsproductie door kernenergie constant te houden en de vraag naar bijkomende energie op te vangen door duurzame energiebronnen, lijkt mij de aangewezen weg.

“Ten eerste omdat België, door nu brutaal uit te stappen, voor zijn elektriciteit nog meer afhankelijk wordt van andere landen, onder meer van Frankrijk. Ten tweede omdat zo’n beslissing verdere investeringen en onderzoek naar alternatieve duurzame energieën zinnig houdt, maar ook die in kernenergie en haar afvalproblematiek. Als kernenergie een aflopende zaak is, waarom zou je er dan nog in investeren? Onze kerncentrales mogen niet ten prooi vallen aan een soort verwaarlozing, omdat zij toch einde levensloop zijn.”

Herman Daems, Trends-minister van

Begroting & Financiën.

L.H.

“De uitstap uit de kernenergie was een politieke beslissing, waarbij men zich onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de economische aspecten.”