‘Ik moet mezelf soms beschermen tegen mijn ideeën’

LUC VAN MOL "Ik leerde al dat ik niet de beste manager ter wereld ben." © JONAS LAMPENS

Het leek gewoon een dagelijks routine: met mijn honden gaan wandelen in de velden of in het bos. Tot ik begon te mediteren en merkte dat ik eigenlijk veel vaker mediteer dan ik besefte. Ook tijdens die wandelingen bijvoorbeeld. Daar hoef ik verder niets voor te doen, me focussen op de honden is voldoende. Telkens als ik terug thuiskom, is mijn hoofd helemaal leeg.

“Hetzelfde merk ik als ik ga mountainbiken. Die ervaring is helemaal anders dan fietsen op de baan, iets wat toch meer een sociale activiteit is. Mountainbiken doe ik ook wel samen met vrienden, maar veel tijd om te praten is er niet. Je moet echt opletten waar je rijdt en dus ben je al snel een aantal uren volledig weg van de wereld. Al die tijd is het alleen nog ik en de bossen.

“Toch doe ik mezelf elk jaar nog een meditatietrip cadeau, een soort spirituele week waarin ik samen met anderen mediteer en stilsta bij mezelf. Dat doet zo’n deugd. Voordat ik zulke trips maakte, wist ik niet dat ik ze nodig had. Nu kan ik ze niet anders omschrijven dan het mooiste geschenk aan mezelf. Dat klinkt misschien wat zweverig, en dat is het soms ook. Terwijl ik toch een heel nuchter mens ben ( lacht). Je kunt die trips ook omschrijven als een spiegel, maar dat heeft soms een negatieve bijklank. Ik leer vooral over mezelf.”

De wereld analyseren

“Ik leerde bijvoorbeeld al dat ik niet de beste manager ter wereld ben. Ik ben wel iemand die dagelijks nieuwe ideeën heeft om iets te ondernemen. Daar moet ik mezelf en de mensen rondom mij tegen beschermen. Er mag wel eens een idee opduiken, maar ik moet selectief zijn en beseffen dat we niet elke dag elk idee kunnen uitvoeren. Er was een periode waarin ik dat wel nog probeerde, zo’n tien tot vijftien jaar geleden. Toen kwam mijn privéleven misschien wel wat in gevaar. Plots was een van mijn kinderen zes jaar oud en ik had geen idee waar ik al die tijd was geweest. Ik had dus te weinig tijd gemaakt voor de zaken en mensen die er echt toe doen. Daar moest ik verandering in brengen.

“Dat is gelukt, onder meer omdat het bedrijf groeide. Terwijl ik in de beginjaren veel vaker ook taken moest uitvoeren die me veel energie kostten, kon ik me de voorbije jaren anders organiseren. Hoe groter het bedrijf werd, hoe meer ik dat soort zaken aan andere mensen kon geven, bij wie die taken wel energie opwekten. Projecten helemaal afwerken, is bijvoorbeeld minder mijn ding. Daarvoor moet je je echt op details kunnen focussen. Ik ben zelf liever bezig met mensen, met plannen, met het initiëren van projecten. En met het analyseren van de wereld en wat er op ons afkomt. Dat is al meer dan een dagtaak, geloof me.”

Razend tempo

“Ik moet me nog regelmatig aanmanen: ‘Luc, stop.’ Ook nu. Omdat corona ons sociaal leven op een laag pitje heeft gezet, hoef ik vandaag minder op de rem te staan en vliegen de dagen in een razend tempo voorbij. Zelfs in die mate dat ik me al heb afgevraagd hoe ik mijn vrienden en familie opnieuw in mijn agenda ga wringen zodra het sociale leven weer op gang komt.

“Al leidt dat nog niet tot stress. Ik heb het gevoel dat ik nog voldoende bij andere zaken kan stilstaan en dat het me wel zal lukken ook anderen opnieuw een plaats in mijn agenda te geven. Ik besef nu heel goed dat je het evenwicht tussen je werk en je familiale leven goed moet bewaren. Als je je alleen met je werk blijft vereenzelvigen, krijg je daar vroeg of laat toch spijt van. Ik blijf ondernemen tot ik sterf, maar ik maak ook tijd voor de mensen die ertoe doen.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content