“De scheidingslijn tussen werk en vrije tijd trekken, het is dezer dagen nog lastiger dan voorheen. Er is geen fysieke verplaatsing van kantoor naar huis, er is alleen het verhuizen van de ene naar de andere ruimte na een werkdag. Dat ik nog altijd hard en veel werk tijdens deze pandemie, vind ik dus helemaal niet erg. Dat de breuklijn aan het einde van de dag of de week minder duidelijk is, maakt het wel minder vanzelfsprekend.
“Al heb ik een manier om even echt van de wereld weg te zijn. Zodra ik met een goed boek in de zetel ga zitten, kan ik er helemaal in verdwijnen. Fictie trekt me meteen mee in het verhaal, non-fictie leert me zoveel over de wereld dat ik vergeet wat er op dat moment rondom me heen gebeurt.
“Veel lezen stemt tot veel nadenken. Over het leven, en over de plaats en het belang van onderwijs daarin. Het is bijvoorbeeld nodig dat jongeren op school kennis vergaren, maar je moet er ook gelukkige en blije mensen vormen, die leren genieten van het leven. Je moet jongeren daarom de kans bieden om te ontdekken wat voor moois er allemaal te beleven is.”
Moeilijke keuzes
“Ook op de werkvloer is er vandaag meer aandacht voor de work-lifebalance, en dat vind ik niet verkeerd. Het is goed dat mensen hun werk fijn en belangrijk vinden, en dat ze tegelijkertijd ook met volle teugen van het leven daarnaast genieten. Jonge mensen creëren dat evenwicht veel beter. Ze blijven flexibel wanneer het nodig is en grijpen hun vrije tijd met twee handen wanneer dat kan.
“Hun gedrag werkt als een spiegel: het heeft me doen reflecteren. Waar ben ik mee bezig en waar leg ik zelf de grens? In theorie kan ik die vragen wel beantwoorden, maar in de praktijk speelt mijn karakter me soms een beetje parten. Op het moment dat er iets moet gebeuren, kan ik het toch niet loslaten. Dan durf ik de balans wat uit het oog te verliezen. Ook als ik moeilijke keuzes moet maken – of die nu budgettair of menselijk zijn – durven die me soms naar huis te achtervolgen voor ik een positie inneem of een knoop doorhak.
“De scheidingslijn tussen werk en vrije tijd was dus ook voor de coronacrisis niet absoluut. Mijn baan is dan ook behoorlijk intens. Niet dat dat mij stoort. Er is altijd nog voldoende ruimte voor vrienden en familie. Ook dat ik in mijn functie vaak met mensen kan omgaan en hen kan helpen ontwikkelen, geeft me zuurstof in het leven.
“Die mensen helpen mij op hun beurt om niet over mijn grenzen te gaan. Vrienden en familie, maar evengoed medewerkers hebben me er regelmatig op gewezen dat ik nee moest leren zeggen. Gelukkig was er altijd iemand die merkte dat er al genoeg op mijn bord lag en die me daaraan herinnerde dat ik ook voor mezelf moest zorgen. Daar had ik het heel moeilijk mee, zeker wanneer scholen me vroegen om langs te komen.”
Op de limieten
“Nee zeggen kan ik intussen al wat beter, maar het blijft moeilijk. Ik kan vooral beter kiezen. Beter belangrijke zaken scheiden van de minder belangrijke. Niet dat ik voorheen zomaar wat deed, maar alles wat interessant was, pakte ik aan. Terwijl mijn tijd even beperkt was als die van alle anderen. Dan bots je wel eens op de limieten van wat mogelijk is.
“Het was dus een leerproces om bepaalde zaken die wel boeiend waren, maar misschien toch minder noodzakelijk, links te laten liggen. Om me af te vragen wat echt nodig was om een doel te bereiken en alleen te focussen op wat echt belangrijk was. Kiezen is verliezen, zeggen ze weleens, maar dat hoeft niet zo te zijn. Dat weet ik ondertussen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier