Horeca-interieurs om bij weg te dromen

De Belgische binnenhuisarchitect Miguel Cancio Martins is een ster in Parijs. Hij ontwierp er onder meer het interieur van restaurant Man Ray en ook het decor van de Buddha Bar is van zijn hand. Met een weelde aan materialen en referenties weet Miguel Cancio Martins als geen ander verveling uit zijn projecten te weren.

In de bibliotheek van het Parijse bureau van oud Saint-Luc-student MiguelCancioMartins (38) vindt elke architectuurliefhebber ongetwijfeld zijn gading. De werken, die hij stuk voor stuk van etiketten heeft voorzien en netjes in alfabetische volgorde heeft gerangschikt, inventariseren zowat alles wat de bouwkunst de voorbije twintig eeuwen aan stijlen heeft voortgebracht. Van de Anglo-Normandische landhuisjes tot de tempels van Angkor, van de Duitse Bauhausstijl tot de mooiste moskeeën van Ispahan.

Met deze collectie kan je vanuit je luie zetel een reis rond de wereld maken. De kostbare werken zijn voor Miguel Cancio Martins een niet aflatende bron van inspiratie. Hij dankt zijn reputatie dan ook aan zijn talent om in zijn projecten massa’s uiteenlopende referenties te ‘compileren’ tot een coherent geheel.

Net als in de film

“Toen ik de BuddhaBar ontwierp, was ik nog nooit in Azië geweest,” vertelt hij over het befaamde Parijse restaurant, de pionier van de loungesfeer die een duidelijk oosters kleedje kreeg aangemeten. Net zoals Hergé een puur denkbeeldig Tibet tekende, gaat Cancio Martins culturen reconstrueren zonder zich om de waarheidsgetrouwheid ervan te bekommeren. “Ik vind er niks aan om een bepaald erfgoed klakkeloos te imiteren,” zegt hij. “Ik vind het juist leuk om te vertrekken vanuit het idee dat je ervan hebt om dan iets te creëren dat niet slaafs de realiteit volgt.”

Voor de Buddha Bar ontwierp Miguel in 1996 een gigantisch decor dat op een ingenieuze manier schemerduister en haarfijne lichtbundels combineert. Een ruimte in goud, een andere in donkerrood: deze man deinst nooit terug voor opzienbarende effecten. In een traditie à la MGM-studio’s, steekt de interieurontwerper zijn voorliefde voor het spectaculaire niet onder stoelen of banken. “Ik vind dat plaatsen als restaurants een zekere bewondering moeten opwekken, anders kan je net zo goed thuisblijven,” stelt hij. Het hoogtepunt van het Buddha- spektakel is een metershoge, imposante Sidarta die op zijn troon achter in de zaal waakt over het geheel. Als we Miguel vragen waar dit indrukwekkende kunstwerk vandaan komt, verklapt hij met een glimlach op de lippen de truc: zijn godheid werd in Parijs uit een blok polystyreen van niet meer dan een paar kilo gesneden. Net als in de film…

Een paar jaar daarvoor, in 1992, ontwierp Miguel niet ver daarvandaan Dobbie’s, een eetgelegenheid die ondanks het beperkte budget al snel duidelijk maakte dat ensceneren hem in het bloed zat. “We hebben voor een heel bescheiden, uiterst cosy inrichting gekozen met zwartwitfoto’s. In tegenstelling tot in Barcelona, Lissabon of Brussel, bestond zoiets in Parijs helemaal niet. Hier had je alleen de brasseriestijl.”

De Buddha sloeg onmiddellijk in als een bom bij de Parisiens, waardoor Miguel Cancio Martins – oftewel ‘MCM’ – dé ontwerper werd voor alles wat met het nachtleven te maken had. Zo tekende hij voor de inrichting van de meeste trendy zaken rond de Champs-Elysées. In 1998 stond hij in voor de inrichting van de ManRay – een initiatief van onder meer JohnnyDepp, SeanPenn en JohnMalkovich – een van de meest besproken restaurants van het voorbije decennium. In de Man Ray pakte Miguel uit met enorme gevleugelde zeemeerminnen die hij verspreidde over de zaal.

Miguel werd stilaan een vaste waarde in het 8ste arrondissement, de uitvalsbasis van zakenlui. De Monkey’s werd zijn volgende spraakmakende project. Deze keer haalde hij zijn mosterd bij de bekendste Schotse architect en ontwerper uit de negentiende eeuw, RennieMacintosh. Daarna was het de beurt aan LeThiou, nog een vooraanstaand Aziatisch adresje, waar hij met stucwerk en saffraankleuren aan de slag ging. Het resultaat? Een sfeer van een opiumkit uit een strip, waar elk moment een mooie spionne in netkousen kan voorbijkomen…

Internationale faam

Wanneer Miguel zich vastbijt in de boutique hotels en de worldrestaurants, die sinds het begin van dit millennium overal ter wereld als paddestoelen uit de grond schieten, breidt zijn werkterrein gevoelig uit. In het Zwitserse Wengen zorgt hij voor de inrichting van de discotheek van ClubMed. In Londen richt hij StrictlyHush, het restaurant van de zoon van acteur RogerMoore, in. In New York ontwerpt hij de Man Ray bis die in 2001 de deuren opent (en enkele maanden later alweer definitief sluit). In Saint-Moritz tekent hij voor de bar Lerelais.

Sinds een tweetal jaar doet men van Malta tot Amsterdam een beroep op hem voor het ontwerpen van casino’s, de laatste aanwinst op zijn palmares als ‘ontwerper van de nacht’. Een imago dat hem op het lijf is geschreven en hem helemaal niet mishaagt, hoewel hij liever overdag leeft sinds hij zes jaar geleden de trotse vader werd van een dochtertje…

Miguel geeft toe dat hij, zelfs met zes medewerkers en rechterhand JesusManuelPerezPerez – nog een oudgediende van Saint-Luc – aan zijn zijde, soms nog tijd te kort heeft. Voor dit jaar staan nog op het programma: de afwerking van het eerste W hotel in Canada, een recreatiecomplex in Marrakech en de bouw van een hotel in de Chiadowijk in Lissabon, waarvan hij ook aandeelhouder zal worden. Het wordt een charmehotel, een oase van rust in de

Antoine Moreno

“Toen ik de Buddha Bar ontwierp, was ik nog nooit in Azië geweest.”

Een ruimte in goud, een andere in donkerrood: deze man deinst nooit terug voor opzienbarende effecten.