Hoe overleef ik een restaurantbezoek?

Een waarschuwing: misschien durft u na het lezen van de autobiografie van Anthony Bourdain nooit meer een restaurant binnen. In zijn avontuurlijke biecht zoekt de Amerikaanse chefûkok een spannend evenwicht tussen liefde voor de haute cuisine en genadeloze aanklacht, tussen onthullende ooggetuigenis en verbale slapstick.

Deze waarschuwingen lanceren we niet na frustrerende restaurantervaringen. We plukken ze uit Keukenconfessies, het succès de scandale van Anthony Bourdain, de chef-directeur van de prestigieuze brasserie Les Halles aan Park Avenue in New York. Ongetwijfeld verwijten vele koks hem nestbevuiling, maar ondertussen gaat zijn ontluisterende autobiografie als zoete broodjes over de toonbank. Bourdain schopt wild om zich heen, spaart geen enkel culinair heiligdom, maar plaatst evenmin zichzelf op een piëdestal. Sappig en niet gespeend van verbale slapstick vertelt hij over zijn aanvankelijk hopeloze loopbaan als bordenwasser. Met veel vallen en opstaan evolueerde hij tot kok, maar dan wel een aan cocaïne en heroïne verslaafde kok, die zijn dagen sleet in al even uitzichtloze brasserieën voor allesbehalve veeleisende toeristen.

De ondertitel Seks, drugs en rock-‘n-‘roll in de haute cuisine ontleent Bourdain aan zijn beroerde maar ook bruisende beginjaren in het vak. In zijn nuchtere momenten besefte hij met pijnlijke precisie dat alleen een topschool en keihard werken hem verder zouden helpen. Als een lefgozer trok hij naar het Culinary Institute of America, het Harvard voor culinair Amerika. Op die manier laat zijn terugblik zich niet alleen lezen als een kwajongensboek voor gastronomen die een flinke stoot (zelf)relativering kunnen incasseren, maar groeit het ook uit tot een onvervalst Amerikaans van-goot-tot-manager-succesverhaal.

Met die eigenwijze benadering heeft Bourdain het onder meer over mensen die zich bijna als een kamikaze in de restaurantbusiness gooien. “Waarom wil iemand die hard gewerkt heeft, geld heeft gespaard en vaak op andere terreinen succesvol is geweest, zijn zuurverdiende centen in een put gooien die (in ieder geval statistisch gezien) bijna zeker bodemloos zal blijken? Waarom waagt zo iemand zich in een bedrijfstak met enorme vaste lasten, met een berucht grillig en onstabiel personeelsbestand en hoogst bederfelijke bedrijfsmiddelen? De kans dat zijn investering rendeert, is ongeveer één op vijf.”

Zijn antwoord luidt: “Ego”. Prompt geeft hij als klassieke voorbeeld de gepensioneerde tandarts die altijd te horen heeft gekregen dat hij zulke fantastische diners organiseert. Misschien heeft die man wel een midlifecrisis en wil hij als eigenaar door zijn restaurant flaneren en een welgeschapen serveerster in zijn bed praten, snuift Bourdain. “Die aandoening zie je vaak: volstrekt rationele, zelfs geslepen zakenlieden worden vijftig en schrijven hun cheques ineens met hun pik uit.”

Luc De Decker

Anthony Bourdain, Keukenconfessies _ Seks, drugs en rock-‘n-roll in de haute cuisine. Forum, 287 blz., 640 fr.

“Die aandoening zie je vaak: volstrekt rationele, zelfs geslepen zakenlieden worden vijftig en schrijven hun cheques ineens met hun pik uit.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content