'Het werk krijgt altijd voorrang'

" Eerst tien minuten doorbijten en dan ruimte creëren om een en ander op een rijtje te zetten. Dat is lopen voor mij. De frisse lucht, de verse zuurstof, het decor van bos en natuurgebied: het zorgt er allemaal voor dat ik kan verwerken wat me bezighoudt en dat ik mijn batterijen opnieuw kan opladen. Voor je het weet, hebben alle gedachten in je hoofd plaatsgemaakt voor nieuwe indrukken en moet je alleen nog maar genieten. "Dat lopen blijft daarom een belangrijk ritueel voor mij. Momenteel train ik voor de 100km-run voor Kom op tegen Kanker, maar ook op andere momenten heb ik het nodig om mijn loopschoenen aan te trekken. Ik voel me er fysiek en mentaal beter door. In het weekend krijgt lopen dan ook absolute prioriteit, meteen 's ochtends. In de week heeft het werk altijd voorrang. Ik heb al zo vaak geprobeerd twee ochtenden te blokkeren, maar dat blijft moeilijk. Het werk komt altijd op de eerste plaats. "Mijn broer en ik zijn verantwoordelijk voor het bedrijf. Ik vind dus dat ik mijn taken gewoon moet opnemen. Dat plichtsbesef is me met de paplepel ingegoten en het werk wordt er niet minder op naarmate ik ouder word. Integendeel: het bedrijf wordt alleen maar groter, en nu ook het kledingmerk CKS een onderdeel van de groep is geworden, komen er alleen maar nieuwe uitdagingen bij. Dat maakt dat de balans toch anders zit dan vroeger. Toen werkte ik ook veel, maar ik kon het werk wel makkelijker naast me neerleggen." "Gelukkig doe ik mijn werk graag en vind ik het niet erg wat extra uren te draaien. Mijn kinderen maken zich daar soms wel zorgen over. Ze vragen me regelmatig hoe het me gaat en of het nog altijd zo druk is. Ze weten ook dat ik in drukke periodes amper tijd heb om te lunchen en dan snel tussendoor of tijdens een vergadering iets eet. Het is daarom al wel eens gebeurd dat ze 's middags naar kantoor kwamen, om samen te lunchen en er zeker van te zijn dat ik daar een halfuur de tijd voor nam. Punt ( lacht). Ach, mijn kinderen kennen mij goed genoeg. Ze weten hoe ik ben en hoe ik omga met mijn werk. Ik hoef me daar niet voor te verantwoorden. "Mijn man en ik hebben wel al tegen elkaar gezegd dat we erover moeten waken dat we niet altijd blijven werken als de kinderen later helemaal het huis uit zijn. Anders zouden we allebei 's avonds en in het weekend makkelijk bezig blijven met telefoontjes of het doornemen van dossiers. De kinderen zorgen er nu voor dat we dat niet te vaak doen. Door corona wonen ze opnieuw thuis en dus willen ze samen eten. Voor onszelf zouden we al snel genoegen nemen met een snelle kom soep of een kleine salade, maar die opgroeiende jongeren hebben stevige kost nodig. Zij willen een fatsoenlijke maaltijd ( lacht). Dus dwingen ze ons om thuis te zijn en te zorgen dat er eten op tafel staat. Dat is goed, want de gesprekken tijdens dat avondeten helpen je toch om je gedachten te verzetten. Zo word je verplicht even af te schakelen." "Al doe ik dat ook zelf, als ik voel dat het nodig is. Merk ik dat het even te veel wordt, dan laat ik mijn omgeving weten dat ik dat weekend niets wil inplannen. Dan wil ik zelfs niet dat er iemand langskomt, dan wil ik alleen even tijd hebben voor mezelf. Daar kan ik enorm van genieten, vaak met een boek erbij. Liefst een waar ik iets van kan opsteken. Nu lees ik bijvoorbeeld de biografie van Barack Obama. Ik kan dus heel veel werken en vind dat ook helemaal niet erg, maar als ik mijn grens bereik, volg ik mijn gevoel en ga ik meteen op de rem staan."