HET POLITIEKE JAARVERSLAG

VOORSPELBAAR.

Wat de Chicago-ekonomen verkondigen, staat bepaald haaks op wat u dezer dagen kan lezen in het vers van de pers gerolde Jaarverslag van onze Nationale Bank. Nochtans kennen weinigen in België de Chicago economics beter dan Marcia De Wachter, volgens het organogram adviseur op de Nationale Bank maar in de eerste plaats vertrouwelinge nummer één van gouverneur Fons Verplaetse. De Wachter studeerde twee jaar in Chicago en toonde zich, tot haar partnership met Verplaetse startte op het kabinet van gewezen premier Wilfried Martens, een hartstochtelijk aanhanger van de vrije markt.

Wie Marcia De Wachter vandaag uiteenzettingen hoort houden, zal dit misschien nauwelijks kunnen geloven maar men raadplege ter staving gewoon de enkele papers die ze in haar prepolitieke loopbaan schreef samen met de Leuvense hoogleraar Paul De Grauwe, vandaag boeman nummer één van de NBB-top. Overigens zit de strategie van Verplaetse om zijn beschermelinge naar een directeurszetel binnen de Nationale Bank te katapulteren schijnbaar vast vandaag (zie ook Trends van 12 oktober 1995, Inside).

Inhoudelijk vertoont de editie 1995 van het jaarverslag een zelden geziene mate van voorspelbaarheid. Een niet uitputtende lijst van de verkondigde stellingen die door iedereen die het reilen en zeilen van ‘s lands hoogste monetaire instelling een klein beetje volgt, op voorhand op papier had kunnen gezet worden, ziet er ongeveer als volgt uit : het sterkemuntbeleid heeft niets dan voordelen ; de EMU moet er absoluut komen en de regering moet zo mogelijk nog absoluter de 3 %-norm van het Verdrag van Maastricht halen (uiteraard mogen voor dit doel de belastingen nog omhoog) ; ons land heeft nagenoeg geen competitiviteitsprobleem (kijk maar eens wat een overschot op de lopende rekening) ; het enige wat de conjunctuur doet sputteren, is een ten gronde onbegrijpelijk pessimisme bij vooral de consumenten. Enzovoorts. Over de ware essentie van onze hedendaagse problematiek, nl. dat de Belgische economie in hoofdzaak als gevolg van falend overheidsoptreden grondig verziekt is, lees je er geen woord.

Voor velen binnen de Nationale Bank vormt het een groeiende bron van frustratie dat hun instelling parallel met de verwerving enkele jaren geleden van een voorheen nooit zo grote onafhankelijkheid toch ook een nooit geziene politieke aanhankelijkheid toont. De osmose tussen de Wetstraat en de Berlaimontlaan is inderdaad zelden zo groot geweest als de jongste jaren onder Fons Verplaetse. Over de vraag of het nu Verplaetse is die Dehaene domineert dan wel omgekeerd, verschillen de meningen. De versmelting tussen politiek en NBB en vooral de soms lachwekkende pogingen om die versmelting te verdoezelen, vormen een symptoom van de Belgische ziekte.

GOUVERNEUR FONS VERPLAETSE Voorspelbaar : absoluut verdediger van EMU en Maastricht-normen.