Helen Huang, wonderkind. Telkens een ander verhaaltje

Ze is helemaal opgetogen als ze van de Belgische label-manager een pop cadeau krijgt.

Een ‘Kuifje’ dat past bij ‘Momo’, haar lievelingspop, een hondje dat lijkt op Bobby.

Het is ‘n hele opluchting te zien dat de 13-jarige pianiste “Ein Wunderkind wie ein Weltstar gefeiert”, schreef de Leipziger Zeitung nog reageert als een kind van die leeftijd.

MILO DERDEYN

Wonderkinderen vertonen spontaan op zeer prille leeftijd tekenen van genialiteit in één of in meer domeinen : wiskunde, schaken, muziek… De meest bekende wonderkinderen in de geschiedenis zijn ongetwijfeld Mozart, Schubert, Mendelssohn, Hummel, Chopin, Brahms, Dvorak… maar ook Blaise Pascal die, toen zijn vader hem op zijn tiende alle wiskundeboeken ontnam, zelf een soort van meetkunde bedacht. Muzikale wonderkinderen blijven meestal ook op latere leeftijd in de belangstelling, terwijl vroegrijpe genieën in andere domeinen wel eens monstertjes worden… of in de anonimiteit verdwijnen.

Violist Isaac Stern waarschuwt voor het gevaar dat jonge talenten veel te vroeg voor de leeuwen gegooid worden lees : in de internationale spektakelmolen moeten meedraaien en daardoor ook vaak verbranden. De vergelijking mag dan oneerbiedig lijken, maar het doet mij denken aan jonge wielrenners die, omdat ze al de kermiskoersen in de buurt winnen, veel te vroeg ‘beroeps’ worden en naar de Ronde van Frankrijk gestuurd worden. If you can make it there…

Helen Huang werd in 1982 in Japan geboren, als dochter van Chinese ouders die, toen zij drie was, naar Amerika verhuisden. Ze begon piano te studeren toen ze vijf was en trad drie jaar later voor het eerst op samen met het Philadelphia Orchestra. In 1992 won ze de Young Musicians’ Competition van de New York Philharmonic en speelde ze met dat orkest onder leiding van Kurt Masur. “Ze had nog moeite om een oktaaf te spelen, maar ik was diep onder de indruk door de maturiteit die dat kind uitstraalde. Je gelooft je oren niet als je hoort wat zij zoal te vertellen heeft over Mozart en over Beethoven bijvoorbeeld”, verklaart een opgetogen Kurt Masur.

Maar Helen Huang wil een ‘normaal’ leven leiden, voor zover dat mogelijk is natuurlijk als je samen met mama de wereld afreist en overal gevraagd wordt als soliste. Thuis in Amerika gaat ze samen met andere kinderen naar school, speelt minstens vier uur piano per dag, krijgt les van Yoheved Kaplinsky aan de Julliard School of Music te New York en heeft ook nog belangstelling voor duizend en één dingen buiten de muziek. Toch niet meteen het leven van een doordeweekse dertienjarige, maar conditio sine qua non om pianiste op wereldniveau te worden…

Om een nieuw werk beter te begrijpen, verzint Helen Huang er telkens een ander verhaaltje rond. “Dat heeft mijn pianolerares me geleerd. Bij Beethovens Pianoconcerto nr. 1 denk ik aan iemand die gaat wandelen, verloren loopt, maar weldra toch het juiste pad vindt. “

Op de vraag naar haar toekomst antwoordt zij met een schuchter stemmetje : “Ik wil pianiste worden omdat ik met pianospelen het best mijn gevoelens kan uitdrukken. “

Natuurlijk moet Helen Huang nog veel leren… zoals bleek uit haar optreden met het Rotterdams Philharmonisch Orkest met als gastdirigent Sakari Oramo. De jonge Fin (1965, Helsinki) een dirigent is op zijn dertigste nog jong kon het orkest niet in toom houden en Mendelssohn klonk niet echt als Mendelssohn. Maar dat het tengere meisje in haar glanzend roze kleedje, met witte sokjes en dito schoentjes overeind bleef in de bijna tot de nok gevulde Grote Zaal van de Rotterdamse Doelen dwingt grote bewondering af.

Introducing Helen Huang – Mozart, Pianoconcerto nr. 23 ; Beethoven, Pianoconcerto nr. 1 – New York Philharmonic o.l.v. Kurt Masur (Teldec/Warner).

Helen Huang : je gelooft je oren niet als je hoort wat het jonge kind zoal te vertellen heeft over Mozart of Beethoven.