Geen loze woorden, maar eensgezinde daden

De federale regering wordt de jongste tijd omschreven als ‘kibbelregering’. Het mag een magere troost zijn dat het ook in vorige regeringen niet altijd koek en ei was. Die onenigheid werd dan weliswaar mooier verpakt, als ‘opendebatcultuur’ of iets dergelijks.

Een andere troost voor premier Charles Michel en zijn ploeg is dat hun collega’s in andere Europese landen het evenmin onder de markt hebben: Rutte in Nederland, Hollande in Frankrijk, Cameron in het Verenigd Koninkrijk, Merkel in Duitsland, om van Tsipras in Griekenland nog maar te zwijgen.

Dat neemt niet weg dat het geen goede zaak is als een regering niet als één ploeg naar buiten treedt en handelt.

Het is bekend, de uitdagingen zijn zeer groot: vergrijzing, veiligheid, migratie, woonbeleid, gezondheidszorg,… Alle landen en alle regio’s hebben ermee te maken. Bijgevolg staan regeringen zowel aan de bovenkant — de Europese Unie — als aan de onderkant — de bevolking — onder druk. Wij hebben het dan niet eens over de supranationale vraagstukken, zoals de oplopende spanningen aan de Europese grenzen, zowel in het oosten — Poetin die blijft chargeren — als in het zuiden, waar de gevolgen van de Arabische Lente zich steeds meer in negatieve zin laten voelen.

Ook de regering-Michel worstelt met vele issues. Met inachtneming van alle menselijke, sociale en andere aspecten, blijft het voor elke regering uiteindelijk een kwestie om alles financieel in evenwicht te krijgen en te houden.

Charles Michel en de zijnen weten wat er hen te doen staat. Er moet bezuinigd, afgeslankt, hervormd en vereenvoudigd worden. Op een intelligente en doordachte manier, maar vastberaden. Dat zal niet alleen kennis en inzicht vereisen, maar ook politieke moed en verantwoordelijkheidszin.

De opdracht is met andere woorden al moeilijk genoeg. Waarom dan voortdurend steekspelletjes uitvechten tussen partijen en ministers onderling? En dat terwijl alle troefkaarten op tafel liggen:

– Er is behoefte aan een echt beleid. Het regeerakkoord zet de krachtlijnen duidelijk uit. Alle regeringspartijen hebben het goedgekeurd op hun congressen.

– talloze rapporten en becijferingen ondersteunen dat regeerakkoord, voor zover nodig. Die rapporten komen van de ECB, het IMF, de OESO en vele andere gezaghebbende instanties. Onder de tweede categorie vallen de vele studies en onderzoeken van gereputeerde ondernemingen, adviesorganen en denktanks. Alle zijn eensluidend: België presteert op veel vlakken ondermaats. Te hoge belastingen, te veel overheidsadministratie, te rigide arbeidsmarkt,… Voeg daar de hitparades aan toe, waarin België ofwel kampioen is (te veel en te hoge lasten) ofwel rodelantaarndrager (een schier oneindige lijst).

– Wij stellen vast dat de oppositie niet veel voorstelt. Zo hebben de socialisten, zowel boven als onder de taalgrens, eerst katten in eigen rangen te geselen.

– De eerstvolgende verkiezingen liggen nog jaren van ons verwijderd.

De regering moet nú werk maken van een eensgezinde aanpak. Daar zal iedereen beter van worden. In de eerste plaats de bevolking en de bedrijven.

Stop dus met dat gekibbel. Dames en heren ministers: bediscussieer eerst alle plannen, ideeën en projecten intern, doe het voorbereidende onderzoek binnen de regering, stel argumenten op waarin iedereen zich kan vinden. Communiceer vervolgens eensgezind en duidelijk naar alle stakeholders. Voer gezamenlijk een beleid dat resultaten oplevert. Geen loze woorden, maar eensgezinde daden. Zorg ervoor dat elke minister, elke partij met haar sterke punten naar buiten kan komen. Vang elkaar geen vliegen af.

Om campagne te voeren voor de volgende verkiezingen, is er over enkele jaren nog tijd genoeg. Dat is in politieke termen een eeuwigheid. Maar veel belangrijker is dat tegen dan de resultaten zichtbaar en tastbaar zullen zijn: de belastingen verlaagd, de bedrijven competitiever, de overheden afgeslankt, het aantal jobs toegenomen, en de noodzakelijke structurele hervormingen effectief ingezet.

Zo zullen niet alleen de burgers en de bedrijven erop vooruitgaan, maar zullen ook alle regeringspartijen winnen.

De auteur is expert in reputatiemanagement, CEO van A&A en gastdocent aan diverse universiteiten.

PETER FRANS ANTHONISSEN

De opdracht is al moeilijk genoeg. Waarom dan voortdurend steekspelletjes uitvechten tussen partijen en ministers onderling?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content