FRANSEN MOGEN SPRINKHANEN ZIJN

Economisch patriottisme is het geboorterecht van Frankrijk, zegt le tout Paris. Geen vreemde sprinkhaan in ons land, wel mogen wij elders de oogsten kaal vreten. President Sarkozy of Royal maakt voor de economische filosofie van onze zuiderbuur niets uit. Het Vlaamse verankeringsdebat van de jaren negentig is vandaag Europees.

Fernand Huts van Katoennatie Groep bouwt een haven in Montevideo (Uruguay) met baggerbonze Jan De Nul van Aalst en studiebureau Technum van Oostende. De nieuwe stek van de kosmopolitische Sinjoor zal Argentinië, Uruguay en Zuid-Brazilië bedienen. Voor de dynamiek van de economie van Vlaanderen vergeet men de maritieme bedrijven. Dat is iets voor de mannen van ‘t Stad van A en is dus verdacht voor de vele Vlamingen die Antwerpenaren blaaskaken noemen. Katoennatie is gestart met boerenzonen uit Haspengouw en ankert vandaag bij tientallen Antwerpse families. Het woord “verankering” verdween in 2000 uit het Vlaamse en Belgische vocabulaire. Spanje, Italië, Nederland en Frankrijk gebruiken vandaag andere woorden voor hetzelfde: de controle over essentiële bedrijven en sectoren in eigen land. ABN Amro wordt opgejaagd door Barclays Bank en andere kandidaten wachten in de coulissen. Over de “sprinkhanen” wordt in het Nederlandse parlement een potig debat gevoerd en de bankiers, fondsbeheerders, zwerfkapitalisten en de president van de centrale bank draven op in Den Haag. Het huwelijk tussen Dexia en BNP Paribas beroert de Parijse milieus. AT&T en het Mexicaanse America Movil belagen Telecom Italia en de regering Prodi jent de conquistadores. Een halve eeuw Europese Unie heeft aan het economisch patriottisme van de grote landen weinig veranderd. Enkel de kleine landen en economieën zijn het slachtoffer van de raids van ondernemingen uit kloeke buurlanden die meten met twee maten en twee gewichten. In 2007 kan worden herhaald dat de actie van Vlaamse politici, drukkingsgroepen, publicisten van de eerste helft van de jaren negentig gedurfd en avant-garde was. Dat leidde tot grote vrolijkheid en hatelijkheid in Franstalige kranten en kringen. Men wreef en schreef over een door Vlamingen uitgelokte purification ethnique bij de holdings en ander fraais dat rechtstreeks verwees naar de volkerenslacht in ex-Joegoslavië. De scheldpartij stopte toen Philippe Bodson werd gekielhaald en zijn Tractebel en nadien Electrabeltrofeeën van La France Eternelle werden. Ook de francofonen snapten toen dat de Franse vrienden hen oppeuzelden. Enkel Belgen die de Franse bazen ter wille zijn – bijvoorbeeld Jean-Pierre Hanssen en Etienne Davignon – mogen hiphoppen als Belgische schaamlap.

Op zondag 22 april is de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen. De paringsdans van Suez en Gaz de France verdween tactisch uit de media. Na 6 mei kent Frankrijk zijn nieuwe president en zullen de canapégesprekken over de Nationale Energie Kampioen herleven. Deze Nationale Kampioen heeft door de verkoop van Tractebel, Electrabel en Distrigas aan Suez, een Belgische voorgeschiedenis. De fusie van Suez en Gaz de France zal grote gevolgen hebben voor onze energievoorziening en -rekening. De stappen naar de fusie staan in boeken van Trends-confrater Hans Brockmans. In 1993 verscheen “Vlaanderen, een Franse kolonie” en in 1995 “200 jaar filiaal. De Franse greep op de Vlaamse economie”. Waren de boeken uiting van paranoia, achtervolgingswaanzin? Wie de Italiaanse, Franse, Duitse, Nederlandse en Spaanse discussies volgt over de opmars van buitenlands geld in hun economieën ziet een gelijkgeaarde bekommernis om enerzijds de open markt te behouden en anderzijds de vrees om beslissingsmacht, hooggekwalificeerde jobs, onderzoek en ontwikkeling te zien wegvloeien. In 1795 werd Vlaanderen door Frankrijk geannexeerd. Die politieke overwinning werd tenietgedaan in 1815. Twee eeuwen nadien was er een economische herkansing voor de Fransen. Parijs drukt vanaf de jaren negentig zijn stempel op het Belgische onroerend goed, de wapenhandel, het transport, de energie, de telecom, de distributie. Dat leidde in een aantal gevallen tot noodzakelijke moderniseringen die onder het Belgische management niet gebeurde of te laat gebeurde. Dat leidde voor Umicore en Recticel tot de kans om vrijuit te vliegen. Dat leidde tot het leeghalen van Belgische winst bij Electrabel om de dromen van Suez, lang een kwakkeltante door het megalomane management van Gérard Mestrallet, te betalen. Dat leidde tot een tweederangsrol van de Belgen in de nieuwe franco-belgische ondernemingen. Dat leidde tot het slinks leeghalen van Belgische laboratoria. Gelukkig zijn er de zeebonken en kaaimannen van CMB, Exmar en Katoennatie om het moreel hoog te houden.

De auteur is directeur van Trends.

Frans Crols