Figaro

Van frietkraam tot delicatessenrestaurant.

J acques Colemont heeft het niet zo slecht gedaan: hij was een middelmatige student en werd op vijftienjarige leeftijd verplicht om een beroep te leren. Jacques ging aan de slag in de keukens van Salon George in Leuven en bij grootmeester Roger Souvereyns in restaurant Van Dijck in Kermt. Jacques Colemont opende zijn eerste restaurant in 1969. Het was niet meer dan een frietkraam aan de baan tussen Hasselt en Tongeren. De kraam werd geleidelijk een volwaardig eethuis en na zes jaar was de tijd rijp om naar iets beters uit te kijken. Vijfhonderd meter verder, in het groen van de residentiële wijk in de vallei van de Hasseltse Mombeek, kocht de kok een witte villa, die werd ingericht als restaurant. Inmiddels is die villa, na vier verbouwingen, uitgedijd tot een elegant en perfect onderhouden complex met, rond een zuiderse patio, een delicatessenrestaurant met vijftig plaatsen en een eetzaal waar u landelijke, Limburgse knusheid treft. Voorts is er een oranjerie voor kleine gezelschappen en zijn er twee banketzalen voor persconferenties, privé-feesten en zakelijke bijeenkomsten. Jacques Colemont kan terugblikken op 41 jaar keukenervaring en wordt aan het fornuis bijgestaan door zoon Luk.

Wij kwamen op een zwoele avond en kozen een plaats onder de platanen op het terras. We genoten van het uitzicht op de gestructureerde lusttuin met stokrozen in door buxus omzoomde perken van blauwe lavendel en kranssalie. De spijskaart is beknopt en vermeldt hedendaagse delicatessen, bereid met eersteklas producten. Specialiteiten zijn: salade van verse gamba’s en sint-jakobsvruchten (31 euro), geroosterde zeetongfilets met een garnituur van eekhoorntjesbrood en prei (30 euro) en zomerse kalfshaas met zwezerik en asperges (31 euro). In de herfst en de winter zijn wildgerechten troef. De spijskaart krijgt ondersteuning van een verzorgde en uitgebreide wijnkaart. Vooral de betere Franse wijnen komen aan bod.

Wij vielen voor het hapjesmenu van vijf gerechten (49 euro) en op tafel kwamen apetizers, zoals (te) rijke aspergeterrine met zalm en mosterdroom en getoaste brioche en een cappuccino van paprika. Het glas werd gevuld met een geurige, pittige en krachtige Sancerre, Les Monts Damnés, Cotat (46 euro). Als eerste gerecht kregen we een zomerse tartaar van gamba’s, sjalot en zure room met warme, gebakken langoustines. Nummer twee was rode poon uit de oven, op het bord overgoten met een naar venkel en steranijs geurende bouillabaisse. Het derde gerecht bestond uit staartvis met jonge knoflook in een lichte, gewelde botersaus met bieslook en peterselie. Van onder de kurk kwam Fiefs de la Grange, een Saint Julien 1996, die indruk maakte door zijn uitgebalanceerde volle inhoud (58 euro). Vervolgens proefden we van lamsvlees uit Texel, helaas te lang gegaard, met een peterseliejus, Provençaalse groenten en aardappel van de grill. De verzorgde en smakelijke maaltijd werd afgesloten met drie nagerechten: bavarois van aardbei, vers gedraaid vanille-ijs en filotaart met framboos. Figaro is een gedegen eethuis waar vader en zoon op niveau kokkerellen.

Pieter van Doveren [{ssquf}]