Evita

Alan Parkers verfilming van de gelijknamige opera over het korte leven van de Argentijnse staatsvrouw Eva Perón, is een vermoeiende musical geworden. Maar met een schitterende Madonna.

De Britse regisseur, scenarist en producent Alan Parker speelde al in 1976 met de idee om de opera van Tim Rice (teksten) en Andrew Lloyd Webber (muziek) te verfilmen. Hij zag af van het project toen producent Robert Stigwood besloot om het populaire conceptalbum als een groots opgezette musical op de planken te brengen in het Londense West End in 1978 en een jaar later op Broadway. Uiteindelijk kon Parker slechts bijna twintig jaar later de verfilming van ” Evita” afronden.

Het levensverhaal van Maria Eva Ibarguren, alias Eva Duarte, alias Eva Perón, wordt verteld door de Elckerlijc-figuur Ché (vertolkt en gezongen door Antonio Banderas), die de figuur van Eva Perón voortdurend bekritiseert en relativeert. “Evita” is, in het scenaro van Alan Parker en Oliver Stone, zeker geen verheerlijking geworden van deze in Argentinië geadoreerde vrouw. Het achterbuurtmeisje dat zich bij de bevolking aanbeden maakte met haar liefdadigheidsinstelling en vrouwenpartij, wordt er tegelijk afgeschilderd als een opportuniste die mannen gebruikte om zich binnen de hoge sociale klassen te manifesteren.

“Evita” begint met de dood van de drieëndertig jaar oude Eva Perón. Op het ogenblik dat de toeschouwer nog maar nauwelijks is bekomen van de introductie waarin de beeld- en muziekmontage zowat alle zintuigen murw slaat gaat Parker over naar de eigenlijke musical. Verwacht echter geen genrefilm in de kleurrijke Hollywood-traditie, waar sierlijke danspassen en liedjes worden afgewisseld met dialogen. “Evita” is integraal gezongen. Een dergelijk procédé staat en valt met de muziek. De intens gedreven vertolking van Madonna, Alan Parkers imposante beeldregie en de prachtige fotografie van Darius Khondji ten spijt, kon “Evita” ons maar matig bekoren. De score van Andrew Lloyd Webber situeert zich tussen rock en de klassieke musical. Degenen die zich nog de seventies-hit “Don’t Cry For Me Argentina” herinneren, kunnen zich een idee vormen hoe het geheel moet klinken.

Madonna’s dynamiek ontluistert en Bandera’s commentaar stemt tot nadenken, maar Parkers poging om een genuanceerd beeld te scheppen van een historisch personage overtuigt niet door een gebrek aan dramatiek. “Evita” is zowel stilistisch als inhoudelijk niet oninteressant. Maar waarschijnlijk is een dergelijke vorm van musical alleen weggelegd voor de ware liefhebber.

Piet Goethals

Antonio Banderas en Madonna in Evita Intens gedreven vertolkingen.