En Uw Goed Gevoel ?

Voelt u zich goed na enkele weken vakantie en geschikt om de champagne aan te breken en de kaviaar op te lepelen ? Want dat hoort u te doen bij het sudderen in een goed gevoel. Dooft echter de confrontatie met de Belgische zieligheid al meteen het sprankeltje optimisme dat u meebracht van uw vakantieplek ? België draagt een rouwband en niet uitsluitend omwille van de gruwelhuizen van Marc Dutroux. U is opnieuw de cynicus van voor de zomer. Dat cynisme kan enkel maar versterkt worden door de nonsens die politici van de meerderheid over de bevolking uitstrooien. Neem Raf Chanterie, de delegatieleider van de Belgische christen-democraten in het Europees parlement. Deze backbencher ontkende voor kort in De Standaard het licht van de zon. Geen probleem, ware het niet dat Raf Chanterie de eensgezindheid in zijn door ACW’ers gedomineerde partij weerspiegelt. Raf Chanterie : “Zeventien jaar conservatieve hegemonie hebben Groot-Brittannië economisch geen noemenswaardige voorsprong bezorgd, integendeel. En sociaal gaat het zo mogelijk nog slechter. In een publieke verklaring achten de hoogste Anglicaanse kerkleiders het conservatieve regeringsbeleid verantwoordelijk voor een toename van de armoede bij gebrek aan sociaal vangnet en een uiteenvallen van het sociaal weefsel.” Van Anglicaanse en andere kerkleiders is geweten dat het eerbiedwaardige oude heren zijn die hun eerste les in economie nog dienen te krijgen. Dat terzijde. De kern van de weerlegging is dat de Britse economie en de Britse burgers record na record optekenen. Door de moed van de Tories om te snijden in de publieke uitgaven en te kiezen voor radicale economische vrijheid. Records zullen de Belgen nooit meer halen zonder een centrum-rechtse coalitie als vervanger van de rooms-rood-Waalse regering- Dehaene II.

De Feelgood Factor maakt opnieuw internationaal furore als politiek begrip. De Feelgood Factor is Engels politiek steno van kort na de overwinning onder Margareth Thatcher in de Falklands . De Britten voelden zich toen beresterk. In het Verenigd Koninkrijk is er de jongste maanden spits gebekvecht over de aan- of afwezigheid van de Feelgood Factor bij het grote publiek. Sloeg de pols van de natie zwak, normaal of sterk bij het aanhoren van de nieuwste cijfers over de economie ? De jongste dagen ebt de laatste twijfel weg. Enkel een stekeblinde Brit of een stekeblinde buitenlander is nog somber over de economie van Albion.

In de laden van de winkeliers rinkelen de ponden. De Britten kopen. De omzet van nieuwe wagens stijgt met 10 procent. Officieel klimmen de cijfers van de detailhandel met 2,2 % op jaarbasis, voluit 2 % meer dan in de herfst van 1995. De Britse privé-consumptie per hoofd gemeten in koopkrachtpariteit is vandaag hoger dan in Duitsland.

Shopping is slechts een deeltje van Feeling Good. Niemand is kiplekker zonder baan. Ook hier zijn de Britten aan het feest. Maand na maand daalt de werkloosheid. Ze schommelt vandaag rond 6 procent. Het aantal werklozen zakte in juli met 24.100 en kwam uit op 2,1 miljoen, het laagste peil sedert maart ’91. Over de jongste 10 jaar stegen de Britse lonen met gemiddeld 19 procent, meer dan in Japan, Italië en Frankrijk over dezelfde periode. De laagstbetaalde arbeiders zagen hun reële inkomen stijgen met 10 procent.

De verkoop van huizen ligt 10 % hoger dan een jaar geleden. Cijfers van de Vereniging van Hypotheekmaatschappijen tonen dat in juli 1 miljard pond hypotheken meer werden toegekend dan in dezelfde maand van ’95. De experts van het Royal Institute of Chartered Surveyors melden dat voor de eerste maal in tien jaar de prijzen voor huizen stabiel zijn of stijgen in Engeland en Wales. De vreugde in het vastgoed wordt vertaald in veel geld dat circuleert, commissies die rondgaan, veel tapijten en gordijnen en spullen van de Doe-Het-Zelf. Kan de euforie duren ? Een belangrijke factor is dat er geen geldgebrek is in de Britse economie, alleen schortte het aan de bestedingsdrift, maar dat is gekeerd. De ponden en pences rollen. In juli leenden de banken aan hun privé-klanten voor 359 miljoen pond, een hoogtepunt.

Groot-Brittannië sprong sedert ’79 van de zesde naar de vijfde plaats, achter de VS, Japan, Duitsland en Frankrijk in de rangschikking van het Bruto Binnenlands Product, schrijft de OESO in het rapport ’96 over de Britse economie. Volgens de Wereldbank haalde Groot-Brittannië een gemiddelde jaarlijkse groei van het BBP per capita van 2,3 % sedert ’79. Dat zet Groot-Brittannië binnen de G-7-landen op de tweede plaats achter Japan (3,5 %). De Britten overklasten al hun rivalen in de jongste jaren.

De totale effectieve belasting van de gemiddelde gezinnen zakte van 38,2 pence per pond in ’91 het jaar voor de jongste verkiezingen tot 35,8 pence in ’93. Zelfs met de belastingverhogingen van de begroting ’93-’94 blijft ze hangen op 37,2 pence. De belastingschalen voor de Britten bekijk uw eigen aanslagvoet liggen merkelijk lager dan die in de meeste Europese landen.

Wat enkel de meest geharde optimisten voor mogelijk hielden, wordt opnieuw het gesprek van de dag in Groot-Brittannië. Kunnen de Tories alsnog door de gestage verbetering van de economische indicatoren en de gelijklopende versteviging van de Feelgood Factor opnieuw de verkiezingen winnen ? De Britten stemmen normalerwijze over zeven maanden. De business cycle en de electoral cycle zouden mekaar in de eerste helft van ’97 nog meer uitgesproken kunnen vinden, waardoor het publiek kan concluderen, de Conservatieven leveren waar voor ons geld, terwijl Labour enkel beloften presenteert.

Tevreden mensen veranderen niet zo makkelijk van partij. Ontgoochelde mensen doen dat wel en dat zullen de volgende verkiezingen in België bewijzen. CVP, let op uw zaak. Een aantal Chanteries zullen hun fraaie baan verliezen. De Belgische chaos wordt onomkeerbaar.

FRANS CROLS