Een Spanjaard in de wachtzaal

Sergio Garcia is de derde speler in de wereld, maar moet nog altijd zijn eerste major winnen.

Op zijn 29ste is hij niet alleen de beste golfer van Europa, maar ook derde op de wereldranglijst, achter de Amerikanen Tiger Woods en Phil Mickelson. Bovendien is hij ook een van de meest gevreesde spelers in de Ryder Cup. Het valt dan ook moeilijk te bevatten dat Sergio Garcia in 42 deelnames nog geen enkele major heeft gewonnen. Een traditie die hij ook in de recente Masters, gewonnen door de Argentijn Angel Cabrera, koppig doortrok: pas 38ste ex aequo.

En dat voor iemand die de golfwereld stormenderhand veroverde, toen hij tien jaar geleden bijna meteen de grote Woods klopte in Medinah, amper een jaar nadat hij de US Amateur had gewonnen. Gelukkig is Garcia iemand die nooit wanhoopt. En er maar al te graag aan herinnert dat Mickelson pas bij zijn 43ste poging zijn eerste major won.

Sergio Garcia is niet alleen technisch een topspeler, hij heeft ook temperament te koop. Hij traint keihard, geeft altijd het beste van zichzelf, maar kan ook van het leven genieten. Ondertussen zet hij zich in voor kansarme kinderen. Hij speelt in het Amerikaanse circuit, brengt zijn vakantie door in Europa (thuis in Spanje of in Crans sur Sierre, waar hij een schitterende chalet heeft), en vertoeft ook geregeld in Australië. Zijn vriendin is immers de dochter van Greg Norman. Garcia, die uiteraard fan is van Real Madrid en zoals dat hoort voor een topgolfer van snelle auto’s houdt, weet ook van wanten in andere sporten. Zo traint hij zo vaak mogelijk mee met de voetbalclub in zijn dorp, Borriol, waar hij ook voorzitter en mecenas is. En hij speelt geregeld tennis met zijn vriend Rafael Nadal en Chris Evert, nu getrouwd met Greg Norman.

Maar de majors blijven dus moeilijk terrein voor de Spanjaard. Al drie keer werd hij tweede, en twee keer derde. Vandaar zijn reputatie bij sommige waarnemers, dat hij te snel begeeft onder druk. Wat overigens niet klopt, want in de Ryder Cup bewijst hij steevast het tegendeel. Hoewel hij zich na verlies wel eens durft te bezondigen aan vergezochte excuses, is hij over het algemeen heel fair play. En hij weet ook waarom het vaak net niet lukt in die majors. “Mijn putting laat me soms in de steek op de beslissende momenten. Maar in het korte spel word ik almaar beter, vooral omdat ik veel ervaring heb en almaar minder last van zenuwen.” En dat is precies wat hij het meest bewondert bij Tiger Woods: “Hij kan perfect op het juiste moment een fantastische slag uit zijn pols toveren.” Garcia straks ook? (T)

John Baete