EEN NIEUWE BEWEGING

Duidelijke uitgangspunten

In een recent interview verklaarde de driedubbel cumulerende SP-voorzitter Louis Tobback dat de breuklijn tussen de vorige en de huidige generatie politici te situeren valt in het tijdperk Tindemans-De Clercq-Martens. Hij wijst er ook op dat de budgettaire ontsporing daar is ontstaan en dat de huidige generatie met de problemen opgezadeld zit. Zijn eerste bewering (over de breuklijn) is juist, de tweede is belachelijk. Als er partijen verantwoordelijk gesteld moeten en kunnen worden voor de ondergang die het politieke bedrijf momenteel beleeft, dan zijn het toch wel de SP en de PS.

Tobback is nog altijd de man die het dictaat voorschrijft bij de SP, die jonge ambitieuze krachten de mond snoert en figuren zoals Willy Claes de hand boven het hoofd blijft houden zelfs als deze laatste wegzakt in het drijfzand van leugens, corruptie en bedrog. Tobback, die zich in hoogsteigen persoon voor de TGV ging werpen als die er zou komen, tolereert dat Claes voorzitter blijft van de SP in Hasselt. Het meest bedenkelijke blijft natuurlijk dat Louis Tobback erin slaagt de populairste politicus te zijn, doodgewoon omdat hij zich op de vlakte houdt en geen enkel standpunt inneemt omtrent actuele thema’s.

VERNIEUWING.

Wat voor een volk zijn wij eigenlijk ? Willen we loskomen van het huidige bestel ? Zijn wij Vlamingen bereid om voor echte vernieuwing te kiezen en de goedkope vakanties van het ziekenfonds op te offeren om onze kinderen een toekomst te bieden ? Vlaanderen heeft nood aan een generatie politici met visie op de toekomst. Mensen die bewezen hebben dat ze betrouwbaar zijn, dat ze een uitgesproken kijk hebben en vooral de kracht om van Vlaanderen een vrije regio te maken.

Hoe sterker de regionalisering zich doorzet, hoe groter de behoefte aan uitgesproken leidersfiguren die deze doelstelling kunnen realiseren. De waardevolle mensen die beschikbaar zijn, zoals Guy Verhofstadt en Johan van Hecke (beiden toonden tijdens hun voorzitterschap dat ze beschikken over visie en doorzettingsvermogen, maar ook over fatsoen en moraal), bezinnen zich over hun toekomst. Bij degenen die zich hun aanhang noemen, rijst dan de vraag : wat is hun kans op slagen om dit doel te realiseren binnen het eigen partijkader ?

Het is duidelijk dat zowel bij de VLD als bij de CVP een grote drang naar vernieuwing bestaat, vooral bij de jonge parlementsleden. Het wordt echter ook hoe langer hoe duidelijker dat de oude garde alles in het werk zal stellen om deze vernieuwing tegen te gaan, en dat zij pas zal capituleren op het ogenblik dat zij haar stellingen onmogelijk nog langer kan handhaven. Dezelfde houding heeft de katholieke Kerk door de eeuwen heen aangenomen : men bleef allerlei thema’s bestrijden tot de massa het niet langer bleek te pikken, om vervolgens van koers te veranderen.

VOLGZAAMHEID.

Is vernieuwing mogelijk via de bestaande structuren ? De huidige partijen zijn helemaal niet ingesteld op de democratische vertegenwoordiging van het volk. Het zijn apparaten die er blijvend moeten op toezien dat de bestaande holding van mutualiteiten, vakbonden, mega-groepen als de Boerenbond enzovoort, voorzien wordt van geld en/of van wetten die de nodige middelen opleveren.

De partijbureaus (die de kieslijsten samenstellen) zijn een verzameling dames en heren die zich gedwee onderwerpen en steeds opnieuw het dictaat volgen, omdat ze anders in de marginaliteit belanden en zonder inkomen vallen. Geen enkel partijbestuur op dat van de VLD na, onder druk van Verhofstadt stelt verkiesbare plaatsen ter beschikking die ingevuld worden door de basis.

De huidige verkozenen gedragen zich als slaafse volgelingen. Als ze de partijtucht overtreden, vallen ze de volgende keer uit de boot voor een verkiesbare plaats en/of ministerportefeuille. Afwijkend gedrag, bijvoorbeeld te veel Vlaamsgezindheid, volstaat om door het Hof geschrapt te worden voor een ministerpost. Het aanvaarden van de volmachten, waarmee het parlement zichzelf voor twee jaar monddood maakte, vormt het sprekend bewijs van die slaafse volgzaamheid.

GEDREVENHEID.

Wil de echte vernieuwing slagen, dan is er bijgevolg een nieuwe beweging nodig. Een beweging met eenvoudige, eerlijke, fundamentele uitgangspunten. Zoals bijvoorbeeld een onafhankelijk Vlaanderen, maar met een grote loyaliteit tegenover onze buren in het zuiden. Een Vlaanderen met een onafhankelijk en goed werkend rechtssysteem. Met ambtenaren die aangesteld worden op grond van hun bekwaamheid. Met een economisch beleid dat gericht is op groei en welvaart, maar dat tevens de nodige ecologische bescherming biedt voor de leefomgeving. Met een systeem van sociale zekerheid dat afgestemd is op de reële behoeften van degenen die er aanspraak op moeten maken, en niet langer op basis van profitariaat. Hoe is het mogelijk dat er, met een jaarlijks SZ-budget van 300 miljard frank, nog altijd daklozen sterven tijdens gure winters ?

Als Verhofstadt, Van Hecke en zelfs Bert Anciaux menen wat ze zeggen, moeten ze uit hun schuilkelders komen en een initiatief ontwikkelen voor het volk dat zij vertegenwoordigen. Dan moeten ze als verstandige, plichtbewuste staatslieden de belangen van het Vlaamse volk prioritair stellen en een nieuwe beweging starten met duidelijke uitgangspunten. Gedrevenheid en bezieling moeten de motor zijn, niet geldgewin of macht om de macht. De Witte Mars heeft bewezen dat het volk het huidige systeem niet langer aanvaardt.

RUDI DE KERPEL

Rudi De Kerpel is ondernemer.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content