Een droom die uitkomt

Ernie Els bracht tijdens de British Open zijn fans helemaal in vervoering.

Afgelopen zondag overleefde de Zuid-Afrikaan Ernie Els op het beruchte Schotse parcours van Muirfield een dubbele play-off. Meteen kon hij de British Open op zijn naam schrijven. De Big Easy eindigde met zes slagen onder par, een identieke score als de Australiërs Stuart Appleby en Steve Elkington, en de Fransman Thomas Levet. Eerst spanden de Springbok en de Haan samen, zoals in rugby, om de maat van de twee Aussies te nemen in een play-off van vier holes. Toen Els en Levet tegenover elkaar kwamen te staan, haalde de Zuid-Afrikaan het op de eerste hole. Een hele opluchting, want een paar uur eerder had hij bij de turn een voorsprong van drie slagen uit handen gegeven.

Ernie Els, 1,91 meter en 95 kilo, won op zijn 32ste dus de 131ste British Open alsof niemand hem deze keer kon kloppen. Op de eerste negen holes donderdag diende hij een indrukwekkende kaart van 29 in, met twee pars en zeven birdies, de laagste score die in 230 jaar op het Schotse parcours werd opgetekend. “In de aanloop naar het toernooi was ik nochtans niet goed bezig,” wist Els. “Daarom ging ik keihard trainen bij David Leadbetter, om dat goede gevoel terug te vinden.”

Tien jaar geleden kwam Ernie Els uit Zuid-Afrika overgevlogen. Met zijn sportieve aard (tennis, rugby, cricket…), zijn krachtige en sierlijke swing, maar ook met zijn brede glimlach werd hij al snel een publiekslieveling. Vooral toen hij in 1994 en 1997 de US Open won. Maar daarna botste hij op bovenmens Tiger Woods. In 2000, tijdens de US Open op Pebble Beach, verloor de Zuid-Afrikaan zijn legendarische kalmte toen hij de journalisten zei dat ze moesten ophouden met altijd maar zijn mening over Tiger Woods te vragen. Zijn zegedrift was zo groot dat hij de naam Woods niet meer wilde horen. Hij zocht zelfs soelaas bij de Belgische sportpsycholoog Jos Vanstiphout: “Jos had zo’n fantastisch werk geleverd met mijn vriend Retief Goossen dat ik hem vroeg of hij ook mij kon helpen. Het lukte, want ik begon positiever dan ooit te denken. Je mag dan al een leuk palmares hebben, een golfspeler heeft altijd nood aan bevestiging. Je mag niet vergeten dat ik al twee keer op de tweede plaats strandde in de British Open, om maar een voorbeeld te noemen. Deze week begon ik tijdens mijn putts te beven zodra ik voorsprong had genomen.”

Tijdens deze major, die in soms extreme omstandigheden werd gespeeld, liet Els grootse maar ook minder grootse dingen zien. Herhaaldelijk zag het ernaar uit alsof hij het zou verknoeien, tot hij de bal op fantastische wijze uit een bunker haalde en tot op één meter van de hole sloeg. Meer was niet nodig om de dubbele bogey van de zestiende hole, waarmee hij de wedstrijd bijna verloor, te doen vergeten.

John Baete [{ssquf}]