Dringend vrijdenkers gevraagd

Zonder een deelname van het Vlaams Blok aan een regering groeit de partij. De mirakelen die radicaal-rechts in huis beweert te hebben, smelten weg als het zijn verantwoordelijkheid moet opnemen in een coalitie. Dit idee blijft een taboe want 1 miljoen Vlaamse stouterikken die durven stemmen op een partij die door de voorlichters van de VRT bij de antipolitiek worden gedumpt, mogen uiteraard niet deelnemen aan de macht. Wie zoet is, zo zegt deze priesterkaste, kiest anti-Blok; wie zuur is, pro-Blok.

Het denken in dit land is onvrij. Dat is ook het besluit van het gesprek met de hoofden van twee oude en één jonge studiecel. Baudouin Velge van de economische studiedienst van het Verbond van Belgische Ondernemingen, Eric Vermeylen van het Kenniscentrum Voka (VEV en Kamers) en Johan Van Overtveldt ( VKW Denktank en tot voor enkele dagen hoofdeconnoom van Trends) (zie blz. 68) getuigen over de omgang met economie en nieuwe ideeën door politici en vakbonden.

Het nerveuze gedoe van premier Guy Verhofstadt (VLD) krijgt perspectief als je verneemt hoe de topeconoom Jagdish Bhagwati na een gesprek over de wereldeconomie met Verhofstadt publiek zei dat deze “leftwing” was. Verhofstadt zou zijn eigen moeder verkopen om de fictie vol te houden dat zijn partij de nieuwe volkscoalitie is. Het opvrijen van de antiglobalisten en het minimaliseren van zijn eigen liberale beginselen passen in dat kader. Een flink deel van blauw zegt dus basta tegen de VLD.

Wat schort er aan de relatie economie en politiek in België? De economen werden door hun wiskundeverslaving mierenneukers die buiten de ivoren toren geen gehoor verdienen; zij werden door ‘betaalde’ diensten aan de beleidsvoorbereiding van de overheid stom (wie spreekt, verliest zijn financiering); zij werden, minstens de besten onder hen, afgeroomd door het buitenland; zij werden in dalende mate publieke intellectuelen door het dalende belang van hun congressen; zij werden door hun emplooi voor een pressiegroep – vakbond of werkgeversvereniging – geremd in hun pure wetenschappelijkheid. Dat laatste verschijnsel gaat sterker op voor vakbondseconomen die communiquémachines zijn van hun conservatieve bazen en minder voor een nieuweling als de VKW Denktank (het VKW heeft de vrijheid om niks te móéten beweren of te zwijgen omwille van het hogere belang van de sociale onderhandelingen).

Wat te doen? De Belgische/Vlaamse economen moeten de economie heruitvinden en er een ‘politieke economie’ van maken, zoals dat al jaren opnieuw de trend is in hét economenland bij uitstek, de Verenigde Staten. De institutionele kant van de economie wordt daar aandachtig bestudeerd. Institutioneel beduidt niet een studie kreunend onder de wiskunde over obligaties in 2014. Institutioneel gaat over de vergrijzing, over de afscheiding van Vlaanderen van België, over het functioneren van de arbeidsmarkt, over de beurs, over de overlegeconomie…

Verzwakte, politiek verpamperde, academisch irrelevantere (er zijn nergens nog ‘Leuvense economen’ waarnaar de Wetstraat luistert) economen kunnen die thema’s niet de baas.

Frans Crols