Doe de armen de vervuiling betalen

‘De rijken kunnen zoveel vervuilen als ze willen, wat ethisch onaanvaardbaar en sociaal onrechtvaardig is.’ Geen slogan van een overijverige groene militant, maar van de Unie van Zelfstandige Ondernemers. Zo waarschuwt Unizo tegen het systeem van verhandelbare emissierechten.

Aansluitend op het Kyoto Protocol, legt de Europese Commissie de laatste hand aan een concreet voorstel om vanaf 2005 certificaten, die recht geven op een bepaalde CO 2-uitstoot, te verhandelen op een beurs. Sinds 14 augustus 2001 kunnen Britse bedrijven vrijwillig beslissen of ze al dan niet deelnemen aan een gelijkaardig project. De regering financiert het initiatief met 340 miljoen euro (13,7 miljard frank) over vijf jaar. Ondernemingen kunnen het aandeel hernieuwbare energie aftrekken van hun uitstootquotum. Nederland start met een nationale NOX-emissiehandel in 2003. In ons land schaart de Vlaamse minister-president Patrick Dewael(VLD) zich officieel achter de idee, terwijl Olivier Deleuze (staatssecreatis voor Energie en Duurzame Ontwikkeling) het Europees ontwerp op de volgende Kyoto-ronde in Marrakech eind oktober 2001 zal verdedigen.

Ondertussen blijft Unizo sceptisch over verhandelbare emissierechten. Vanden Abeele: “In Vlaanderen staat het gebruik van Best Beschikbare Technieken(BBT) in de wetgeving. Je kunt je afvragen of verdere reductievermindering technisch haalbaar en betaalbaar is. Voorts bestaan nog onvoldoende gestandaardiseerde en betrouwbare meettechnieken. De foutmarges zijn te groot. Het systeem is ook nadelig voor starters. Nieuwe bedrijven zullen financieel extra moeten investeren in emissierechten om te kunnen produceren.”

Vooral het gevaar voor oligopolisering of zelfs monopolisering zit de middenstandsvereniging dwars. Vanden Abeele: “Vooral multinationals zullen de emissierechten opkopen, waardoor bitter weinig speelruimte voor de KMO’s overblijft. Als ook de milieuverenigingen en/of de overheid mogen meespelen, zullen steeds meer bedrijven uit het systeem treden, wat leidt tot dominantie van enkele spelers. De weinigen die overblijven betalen zich blauw, wat hen de mogelijkheid ontneemt te investeren in emissiereducerende maatregelen. Zo wordt milieu gedegradeerd tot koopwaar. Cru gesteld, kunnen de rijken dan zoveel vervuilen als ze willen, wat ethisch onaanvaardbaar en sociaal onrechtvaardig is.”

E.P.